Καλεσμένος του Ομίλου Φίλων Θαλάσσης Αλεξανδρούπολης στην εκδήλωση που πραγματοποίησε ο εβρίτικος σύλλογος το Σάββατο 15/10 ήταν ο Κομοτηναίος Παραολυμπιονίκης Άλεξ Ταξιλδάρης και μίλησε αποκλειστικά στο SportsAddict για τις επιτυχίες των Μιχαλεντζάκη & Καρυπίδη και για το αν αυτές μπορούν να βοηθήσουν στο να βλέπουν με άλλο μάτι κάποιοι οι άνθρωποι τα άτομα με αναπηρία.
Κύριε Ταξιλδάρη πριν λίγο καιρό οι δύο αθλητές του ΟΦΘΑ και του Ηρόδικου Κομοτηνής, Δήμος Μιχαλεντζάκης και Δημήτρης Καρυπίδης έκαναν περήφανο τον Έβρο, τη Θράκη και όλη την Ελλάδα με τις εμφανίσεις τους στο Ρίο. Πείτε μας δύο λόγια για το γεγονός αυτό.
«Καταρχάς συγχαρητήρια στα παιδιά γιατί δουλέψανε πάρα πολύ γι’ αυτή την επιτυχία τους. Στην ουσία είναι το επιστέγασμα δουλειάς χρόνων, μιας ολόκληρης ζωής. Ο Μιχαλεντζάκης έχει ξεκινήσει να κολυμπάει από μωρό παιδί, αγωνιστικά στις τάξεις του Ηρόδικου από 7 χρονών, δηλαδή μιλάμε για μία συνεχή παρουσία 10 χρόνων στα πρωταθλήματα κολύμβησης των αθλητών με αναπηρίες. Ο Καρυπίδης με λιγότερα χρόνια, αλλά με πολύ σκληρή δουλειά επίσης και με αποκορύφωμα και για τους δύο τη συμμετοχή τους στο Ρίο. Όταν λοιπόν αυτή η συμμετοχή επισφραγίζεται και με τη διάκριση του Παραολυμπιονίκη και της 5ης θέσης αντίστοιχα, πόσο μάλλον με το χρυσό μετάλλιο και το παραολυμπιακό ρεκόρ, τότε τα λόγια είναι περιττά. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στους προπονητές τους, σε όλη την ομάδα, στον ΟΦΘΑ.
Ο Ηρόδικος ναι μεν υποστηρίζει τους αθλητές, αλλά η δουλειά γίνεται καθαρά και μόνο εδώ στην Αλεξανδρούπολη σε όλα τα επίπεδα και φυσικά και σε αυτό των αθλητών με αναπηρία. Συγχαρητήρια και στη γενέτειρα του Μιχαλεντζάκη τις Φέρες και γενικά στον Έβρο. Πιστεύω ότι ενωμένη η Θράκη θα μπορούσε να στηρίξει και να λειτουργήσει ως παράδειγμα και για άλλους νέους ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να έχουνε κάποιο πρόβλημα κίνησης, έτσι ώστε να έρθουν κοντά στον αθλητισμό βρίσκοντας κίνητρο μέσα από τις επιτυχίες και τον πρωταθλητισμό να βρίσκονται σε μία συνεχή άσκηση».
Πριν λίγα χρόνια ήσασταν εσείς στο βάθρο στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Πώς είναι να βλέπετε ένα νέο παιδί να βρίσκεται τώρα στη θέση σας;
«Μπορώ να πω πως είμαι ένας άνθρωπος που δεν συγκινείται εύκολα ή τουλάχιστον δεν το δείχνει εύκολα. Παρ’ όλο λοιπόν που περίμενα μία πάρα πολύ καλή κατάταξη από το Δημοσθένη όταν ήρθε η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου πραγματικά δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη συγκίνηση και τα συναισθήματα μου. Είναι πάρα πολύ μικρός ακόμα. Αυτό είναι καλό και κακό για να πω χαριτολογώντας. Καλό γιατί έχει μπροστά του όλο το μέλλον για να φέρει και άλλες επιτυχίες, το δύσκολο όμως είναι ότι περισσότερο από χρυσό μετάλλιο δεν μπορεί να φέρει οπότε πρέπει να ξανά κατακτήσει το χρυσό θεωρητικά.
Για μένα όμως η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να έχει συνέχεια και διάρκεια, όπως και ο Δημήτρης (Καρυπίδης), δηλαδή να τους δούμε και στο Τόκιο και στους μεθεπόμενους Παραολυμπιακούς Αγώνες τουλάχιστον. Εγώ είχα συμμετοχή σε τρεις Παραολυμπιακούς, τα παιδιά αυτά μπορούν να ξεπεράσουν αυτό το νούμερο και ειδικά ο Δήμος που είναι και πιο μικρός σε ηλικία. Το βασικότερο είναι να μπορέσουν τώρα, αυτή την ενέργεια που απορρέει από αυτή τη διάκριση και από την εμπειρία τους στους Παραολυμπιακούς, να την βγάλουν προς τα έξω, στον κόσμο που δεν έχει τι δυνατότητα να συμμετέχει στη διοργάνωση όπως αυτά τα παιδιά, με θετικό τρόπο».
Πιστεύετε ότι μετά από αυτές τις επιτυχίες υπάρχει μία μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση προς τα άτομα με προβλήματα κινητικότητας από κάποιους ανθρώπους που δεν την είχαν μέχρι τώρα;
«Το παράδειγμα της Κομοτηνής αυτό το πράγμα έχει δείξει. Σε συνδυασμό δηλαδή με τις δικές μου διακρίσεις το 2004 και με σωστά άτομα σε νευραλγικές θέσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης κατάφερε η Κομοτηνή να είναι μία πόλη που ακούγεται στο πανελλήνιο για τη φιλικότητα της και την προσβασιμότητα της προς τα άτομα με αναπηρία. Η Αλεξ/πολη έχει κάνει ήδη πριν την διάκριση των παιδιών τέτοια βήματα και είναι σε πολύ καλό επίπεδο της αποδοχής και πρόσβασης των ΑΜΕΑ. Πιστεύω όμως ότι αυτή με αυτην την ενέργεια που δημιουργείται μέσα από αυτές τις διακρίσεις, είναι ευκαιρία να δείξει εκτός από την Κομοτηνή και η πρωτεύουσα του Έβρου το τι μπορεί να πετύχει μία τοπική κοινωνία όταν για σημαία της και για πρότυπα της έχει ανθρώπους που φέρνουν διακρίσεις ανεξάρτητα από το αν έχουν κάποια αναπηρία ή όχι».
