Η πραγματική ιστορία ενός άντρα που έδωσε ραντεβού με την πραγματική του νιότη στην κορυφή της Αφρικής.
Οι κορυφές και τα βουνά, με είχαν κερδίσει από καιρό. Από το 2015 συγκεκριμένα που αποφάσισα να κυνηγήσω τα όνειρά μου, ο πλανήτης μού γνέφει και με προσκαλεί να τον γνωρίσω όπως ποτέ πριν. Και μαζί με αυτόν ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Έτσι γίνομαι κάθε μέρα που περνά σοφότερη και δυνατότερη. Και αυτά σας τα γράφω χωρίς το παραμικρό ίχνος έπαρσης, καθώς νιώθω πως τα βουνά μού μεταδίδουν με τον τρόπο τους τη σοφία της φύσης.
Την οποία αν ο καθένας μας σιωπήσει κοντά της θα αφουγκραστεί να μας μιλάει ασταμάτητα και να μοιράζεται τα μυστικά της. Και το μοίρασμα αυτό είναι που με κάνει να θέλω να συνεχίζω να ανεβαίνω ψηλά και δίπλα μου να έχω ανθρώπους που πριν, ούτε καν τολμούσαν να σκεφτούν να ανεβούν σε βουνό. Βοηθώντας τους, μάλιστα, να πετύχουν το στόχο τους, καμαρώνω που ατενίζουν τον ορίζοντα πατώντας τη δική τους κάθε φορά κορυφή.
Αυτό ακριβώς συνέβη και με τον φίλο Γιάννη Καραδούκα, ο οποίος στην ηλικία των 74 ετών έγινε η συντροφιά μου πριν λίγους μήνες για να πατήσουμε μαζί στην υψηλότερη κορυφή της Αφρικής: το όρος Κιλιμάντζαρο στα 5.895 μ.
Τα χρόνια της ηλικίας του Γιάννη σαφώς και δεν αποτέλεσαν το σημείο αναφοράς αυτής της αποστολής, ούτε έγινε η ηλικιακή πρόκληση η πραγματική αιτία που αγαπώ να βοηθώ. Αυτό που με παρακινεί είναι το συναίσθημα που μου προκάλεσαν τα δάκρυα που με προσπάθεια συγκρατούσε στα μάτια του, όταν φτάνοντας στην κορυφή τού είπα: «Τα καταφέραμε!».
Εκεί, στα σχεδόν 6.000μ, με -25C και έναν άνεμο να μας σφυροκοπά αδιάκοπα επί ώρες, με την ανάσα μας κομμένη από την έλλειψη οξυγόνου, ένιωθα τέτοια ικανοποίηση βλέποντας μπροστά μου έναν άντρα που στα 74 έτη του ξαναγεννιόταν. Πλημμύρησε σ΄ ένα πρωινό με όνειρα, λες και η ζωή μόλις ξεκινούσε για αυτόν. Στην οροφή της Αφρικής συνειδητοποίησα πως αξίζει να συνεχίζω να προσπαθώ να παρακινώ όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ και να κάνω τον κόσμο να δει, πως αν πραγματικά το πιστέψει και προσπαθήσει, όλα είναι δυνατά. Η απόδειξη στεκόταν ακριβώς δίπλα μου, ολοζώντανη και τρισευτυχισμένη. Την 1η Γενάρη του 2020 ο Γιάννης τη θεωρεί πλέον γενέθλια ημερομηνία και μαζί με αυτό δημιουργήθηκαν για ΄κείνον και ένα πλήθος από νέα όνειρα και στόχους.
Η αρχή του ταξιδιού
Όλα αυτά λοιπόν τα θαυμαστά ξεκίνησαν δύο χρόνια πριν, όταν έλαβα στο κινητό ένα μήνυμα. Ο Γιάννης συστήθηκε περιγράφοντας τα συναισθήματα και τις σκέψεις που του δημιούργησα όταν πρωτάκουσε την ιστορία μου για την ανάβαση στο Έβερεστ το 2017. Εμπνεύστηκε τόσο πολύ με τη δύναμη της ψυχής μου και μοιράστηκε την επιθυμία του να πεζοπορήσουμε κάποια στιγμή μαζί.
Μέχρι τη μέρα εκείνη ο Γιάννης δεν είχε καμιά σχέση με αναβάσεις σε ψηλά βουνά. Συνήθιζε μόνο να περπατά με φίλους σε ορεινά μονοπάτια της περιοχής του. Όταν έπειτα από λίγο καιρό συναντηθήκαμε σε μια από τις πεζοπορίες που συνδιοργανώνω με το σύλλογο «Δρομέας Θράκης», μου εκμυστηρεύτηκε κάτι που με συγκλόνισε.
Και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ γεμάτο πάθος αλλά και μία υποψία συστολής, να μου λέει: «Κική, νιώθω πως όλα αυτά τα χρόνια που έζησα, ήταν σα να μάζευα ασταμάτητα ξύλα, κούτσουρο-κούτσουρο, λες και ετοιμαζόμουν να ανάψω μια φωτιά. Για κάποιο ανεξήγητο όμως λόγο δεν έβρισκα ούτε σπίρτα ούτε αναπτήρα. Μόνο μάζευα ξύλα. Και τότε ήρθες και με μιας άναψες το σπίρτο σου και η σπίθα σου έδωσε τις φλόγες της και φώτισε ο κόσμος μου όλος».
Ομολογώ πως αυτή η παραβολή και παρομοίωση της γνωριμίας μας με τον Γιάννη με συγκίνησε βαθιά. Συναισθάνθηκα ακριβώς τι βίωνε μιας και το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και σ’ εμένα όταν το 2014 παρακολούθησα την ομιλία του Ινδού μέντορα και εκπαιδευτή μου για πάντα, Satyabrata Dam. Του αγαπημένου Σάτυα.
Παράλληλα βίωσα και την αίσθηση της ευθύνης να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες του. Είχα μπροστά μου έναν άντρα που στην όγδοη δεκαετία της ζωής του με κοιτούσε με βλέμμα εφήβου ζητώντας με να τον βοηθήσω να πραγματοποιήσει το μοναδικό του όνειρο. Να καταφέρει και αυτός να πατήσει στη δική του κορυφή. Και μάλιστα σύντομα, μιας που για εκείνον ο χρόνος ήταν πραγματικά πολύτιμος. Όταν έχεις γεννηθεί τη δεκαετία του ‘40 δεν αναβάλλεις τίποτε για την επόμενη μέρα.
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου της ορειβάτισσας από την Αλεξανδρούπολη Κικής Τσακαλδήμη, της γυναίκας που έφτασε μία ανάσα από την κορυφή του Έβερεστ και που ανέβηκε στην πιο ψηλή κορυφή της Αφρικής, στο Κιλιμάντζαρο (θυμηθείτε εδώ), στο site της higherthaneverest.org.
