Πόσες και πόσες φορές έχουμε ακούσει εκφράσεις, διατυπώσεις, διακηρύξεις όπου συσχετίζουν τον αθλητισμό με τον πολιτισμό, αλλά και την απήχηση και επίδραση που μπορεί να έχει στο κοινωνικό σύνολο, διαμορφώνοντας, πυροδοτώντας ή υποθάλπτοντας καταστάσεις.
Δυστυχώς στην Ελλαδίτσα μας είμαστε κυρίως μάρτυρες του τελευταίου. Της υπόθαλψης απ’ τον αθλητισμό, φαινομένων βίας, ρατσισμού και άλλων τέτοιων όμορφων καταστάσεων. Για να μην παρεξηγηθώ: την υπόθαλψη δεν την παρέχει ο ίδιος ο αθλητισμός, αλλά οι θεσμοί, οι ομάδες, οι αθλητές, οι δημοσιογράφοι και και…
Να που όμως, μπορεί ο αθλητισμός και συγκεκριμένα οι πρωτοβουλίες των ίδιων των πρωταγωνιστών, δηλαδή των αθλητών, να εξοβελίσουν αυτήν την κατάσταση, υποσκάπτοντας σιγά-σιγά τα σαθρά θεμέλια, μέχρις ότου να θρυμματίσουν (μακάρι!) αυτήν την πραγματικότητα και να ανασυγκροτήσουν σε άλλα ιδανικά το οικοδόμημα.
Πρωτοβουλίες όπως αυτή του Νίκου Τρίχα αποδεικνύουν πως οι αθλητές και ο αθλητισμός μπορούν να αλλάξουν πολλές ανορθογραφίες, να αφουγκραστούν τις αγωνίες του κόσμου και να δείξουν την αλληλεγγύη τους σε συνανθρώπους μας που το έχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ανάγκη!
Όπως πληροφορηθήκατε απ’ το SportsAddict.gr την Κυριακή που μας έρχεται 66 ποδοσφαιριστές (μεταξύ αυτών οι Τοροσίδης, Μάνταλος, Μπαξεβανίδης) θα δώσουν το “παρών” στο ΔΑΚ Κομοτηνής, ώστε να τιμήσουν τον Νίκο Τρίχα στο “ποδοσφαιρικό” του αντίο, αλλά πρωτίστως και κυρίως για να συνδράμουν στην υλοποίηση ενός “ιερού” σκοπού! Απαραίτητη προϋπόθεση για να στεφθεί με επιτυχία το εγχείρημα και ο αθλητισμός να ξορκίσει έστω και προσωρινά το κακό, είναι να ΓΕΜΙΣΕΙ το ΔΑΚ Κομοτηνής!
Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας αυτής του πρώην ποδοσφαιριστή της Skoda Ξάνθης, του Πανθρακικού και άλλων ομάδων της Θράκης, του ζητήσαμε να μας παραχωρήσει μία συνέντευξη την οποία δέχτηκε με ιδιαίτερη προθυμία…
Πως γεννήθηκε η ιδέα του φιλικού και πως ωρίμασε στο μυαλό σου;
“Η ιδέα του φιλικού πρωτοήρθε στο μυαλό μου πριν από τέσσερις περίπου μήνες. Η αρχική σκέψη ήταν να γίνει στο ενωσιακό γήπεδο ένα φιλικό μεταξύ δύο ομάδων, που θα είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Όσο όμως περνούσε ο καιρός έμπαιναν καινούριες ιδέες. Ενημερώθηκα από το ιίντερνετ για το πως γίνονται τέτοιου είδους φιλικά και η αλήθεια είναι πως την ιδέα για το ΔΑΚ Κομοτηνής μου την έδωσε ένας φίλος, ο Παναγιώτης ο Τσολάκης, τον οποίο ευχαριστώ πάρα πολύ. Οπως επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω και την ΕΠΣ Θράκης που είναι αρωγός σ’ αυτή την προσπάθεια“.
Στη λίστα των ονομάτων είδαμε πολλούς φίλους, μεταξύ αυτών και παιδιά που αγωνίζονται σε τοπ επίπεδο. Η κοινωνική ευαισθησία συνοδοιπόρος οπότε με το όμορφο -ας ελπίσουμε- θέαμα.
“Στην λίστα των παικτών είναι ακριβώς αυτό που είπες, πολλοί φίλοι! Είναι άνθρωποι που υπήρξαμε συμπαίκτες και αντίπαλοι είτε σε μικρή είτε σε μεγάλη ηλικία. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι παιδιά που εκτιμάω, αγαπάω και σέβομαι πάρα πολύ. Δεν τους χωρίζω με κριτήριο αν κάποιοι είναι σε τοπ επίπεδο και άλλοι σε πιο χαμηλό. Και νομίζω ούτε οι ίδιοι είναι τέτοιοι άνθρωποι. Εγώ θέλω να τους ευχαριστήσω που δέχτηκαν την πρόσκλησή μου και ειλικρινά νιώθω απίστευτη τιμή. Η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα με τις 6 ομάδες. Γιατί όλοι με όσους μιλούσα ήθελαν να συμμετέχουν. Και είναι αλήθεια πως αν κάποια παιδιά δεν ήταν από πολύ μακρινή απόσταση, ίσως τώρα μιλούσαμε ακόμα και για 80 ποσοσφαιριστές. Αυτό που πρόκειται να γίνει είναι κάτι που με χαροποιεί απίστευτα.
Η αλληλεγγύη είναι κατά βάση η ουσία του τουρνουά αυτού, που κλείνει την ποδοσφαιρική σου διαδρομή. Θεωρείς πως η κρίση μας έκανε να έρθουμε πιο κοντά στον συνάνθρωπο ή να αποξενωθούμε περισσότερο;
Για το τέλος κάτι επί προσωπικού. Ικανοποιημένος με την πορεία σου; Σου έμεινε κάποιο απωθημένο που θα ήθελες να το εκμυστηρευτείς; Και ποια η ομορφότερη και πια η χειρότερη στιγμή της ποδοσφαιρικής διαδρομής σου;
“Δεν ξέρω αν είμαι ικανοποιημένος απ’ την πορεία μου, αλλά σίγουρα είμαι συνειδητοποιημένος. Είμαι χαρούμενος με αυτά που έχω κερδίσει από το ποδόσφαιρο. Και δεν εννοώ τους τίτλους ή τις όποιες ατομικές διακρίσεις. Εννοώ όλους αυτούς τους φίλους. Πραγματικά νιώθω ευλογημένος, γιατί χάρη στο ποδόσφαιρο έχω κάνει αληθινές φίλιες.
Θεωρώ ότι όποιος αγωνίζεται σε οποιοδήποτε άθλημα, δεν γίνεται να μην έχει απωθημένο. Ένα όνειρό μου ήταν πάντα να παίξω για την Εθνική Ελλάδας. Για τη φανέλα με το εθνόσημο. Πιστεύω είναι η ύψιστη τιμή. Με αξίωσε ο Θεός και έπαιξα στις μικρές εθνικές, αλλά κι’ ένα φιλικό με την εθνική ελπίδων. Ήταν μόνο για 15 λεπτά, αλλά δεν θα τα ξεχάσω πότε.
Η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή μου είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Η χειρότερη νομίζω είναι πως την επαγγελματική μου σταδιοδρομία την παράτησα εύκολα και σε μικρή ηλικία, αφού ήμουν μόλις 24 ετών. Ίσως αν ήμουν τώρα 24 να ενεργούσα διαφορετικά. Καλύτερη στιγμή δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Με κάθε ομάδα μου είχα και από μια σίγουρα. Στις υποδομές στη τότε Skoda Ξάνθη ήταν η μέρα που έγινα επαγγελματίας στα 17 μου. Με τον Πανθρακικό οι δυο συνεχόμενες άνοδοι από τη Δ’ στη Γ’ και από εκεί στη Β’ Εθνική. Με την Ελπίδα Σαπών η πορεία μας στο κύπελλο ερασιτεχνών μέχρι τους 4 της Ελλάδας. Με το Κόσμιο η παραμονή-άνοδος στη Γ’ Εθνική. Με τον Έβρο Σουφλίου οι μεγάλες νίκες κόντρα σε ιστορικές ομάδες όπως ο Αγροτικός Αστέρας και ο Πανσερραϊκός. Και τέλος με την Δόξα Προσκυνητών η καλύτερη στιγμή ήταν η άνοδος της ομάδας στη Γ’ Εθνική. Πραγματικό θαύμα! Το χωριό μου να παίζει με ιστορικές ομάδες όπως η Δόξα Δράμας, ο Απόλλων Καλαμαριάς, η Καβάλα…“
Πριν κλείσουμε, ο Νίκος ήθελε να δώσει ακόμη μία φορά το στίγμα του φιλικού: ο φιλανθρωπικός του χαρακτήρας
