Αγαπητοί φίλοι του ΑΟΞ
Αγαπητέ Χρήστο Πανόπουλε
Ο ΑΟΞ είναι στην 11η θέση των πλέον ιστορικών ομάδων του ελληνικού ποδοσφαίρου, σύμφωνα με μια πρόσφατη αξιολόγηση που είδα στο διαδίκτυο. Μέχρι το 1989 ήταν ομάδα στυλοβάτης του πρωταθλήματος Β’ Εθνικής. Από συστάσεώς του με εξαίρεση μία αγωνιστική περίοδο. Από το 1989 μάλιστα και μετά την ανάληψη των ηνίων από τον Χρήστο Πανόπουλο, δημιουργήθηκε μια ομάδα στυλοβάτης της Α’ Εθνικής. Τρεις δεκαετίες συνεχούς παρουσίας! Συμμετοχή σε ευρωπαϊκά κύπελλα, συμμετοχή σε τελικό κυπέλλου. Ένα θαύμα. Ένα όνειρο. Αυτή είναι η ιστορία της ομάδας και της πόλης μας. Οτιδήποτε άλλο είναι μικρό. Ασήμαντο. Δεν μας αρέσει ο Πανόπουλος; Δεν μας κάνει ο Επιτρόπου; Ο Παπαδημητρίου; Ο κόσμος που δεν ακολουθεί; Το ποδόσφαιρο που ξευτελίζεται με τα «στημένα», τα πιστόλια, τους μπράβους, το ξυλοφόρτωμα και τις απειλές κατά διαιτητών; Οι …. «επιφανείς» παράγοντες; Σοβαρά όλα αυτά. Αλλά είναι μικρά. Ασήμαντα για να καταγραφούν στην ιστορία. Η ιστορία γράφει για μια ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα της Ξάνθης και της Θράκης. Ο αγαπημένος μας ΑΟΞ. Όχι για να δέρνουμε, να βρίζουμε, να μισούμε τους αντιπάλους. Για να παίρνουμε τα σπόρια μας, να πηγαίνουμε στο γήπεδο είτε με τον ξανθιώτικο ήλιο να μας τυφλώνει είτε με τον τρελλοαέρα μας να μας μαστιγώνει ή την παγωνιά να μας χώνει στο γιακά μας. Να αγωνιούμε για το αποτέλεσμα. Να παίζουμε ΠΡΟΠΟ. Να βλέπουμε τους διπλανούς μας στην κερκίδα που μόνο στο γήπεδο τους συναντάμε. Να παθιαζόμαστε. Να πανηγυρίζουμε ΓΚΟΟΟΟΛ! Να στενοχωριόμαστε που δεν μπορούμε να περάσουμε τη μπάλα στο κέντρο. Να ανήκουμε και να μοιραζόμαστε. Ό,τι μας λείπει δηλαδή.
Και τώρα όλα αυτά κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Το γιατί, το πώς και το ποιος φταίει λίγο με ενδιαφέρει. Οι λαϊκές δίκες αφορούν τους ηττημένους.
Παίρνω το θάρρος ως ένας φίλαθλος του ΑΟΞ που ο πατέρας του τον πήγαινε στο γήπεδο με το κόκκινο σημαιάκι για το ντέρμπι με τον Πανθρακικό. Ως ένας επαγγελματικός συνεργάτης της ΠΑΕ της περιόδου του Χρήστου Πανόπουλου, που έζησε κοντά του όλες τις αναποδιές και τις δυσκολίες που του έτυχαν κατά την θητεία του σε αυτή την ομάδα. Και λέω στους συμπολίτες μου Ξανθιώτες, ιδίως στους «άρχοντες του τόπου», που λέει και ο Δεσπότης μας, ότι δεν θα υπάρχει πάντα ο Πανόπουλος. Πρέπει και οι ίδιοι να αναλάβουμε μέρισμα στη συντήρηση της ομάδας μας. Και οικονομικό και ψυχολογικό. Κυρίως λέω στον Χρήστο Πανόπουλο: Χρήστο ξέρουμε ότι θυσίασες πολλά. Εδώ όμως που φτάσαμε μόνο εσύ μπορείς να αποτρέψεις την εξαφάνιση της ιστορικής ομάδας. Μπες μπροστά για ένα μεταβατικό διάστημα. Φτιάξε και ένα Διοικητικό Συμβούλιο που συμμετέχει η κοινωνία της Θράκης και όχι τα εταιρικά σου στελέχη. Και οδήγησε την ομάδα στην πολυμετοχικότητα που θα σε απαλλάξει από το βάρος να τη σέρνεις συνέχεια εσύ στην πλάτη. Και με αυτόν τον τρόπο θα φανεί και αν η τοπική κοινωνία και οι επιχειρηματίες πιστεύουν ότι ο λογότυπος Α.Ο.Ξ. έχει κάποια αξία. Εάν πλέον δεν έχει, ας καταλήξει στην τελευταία κατηγορία, και να παίζουν στην Α’ Εθνική οι … Ακράτητοι.
