Και να μαι πάλι εδώ κοντά σας με το δεύτερο άρθρο μου ( μιας και είχε απήχηση το πρώτο τελικά). Σήμερα θα αγγίξω ένα ευαίσθητο θέμα, ένα θέμα που με προβληματίζει τα τελευταία χρόνια αλλά που δεν είχα τη δυνατότητα (δεν είχα το βήμα) να το θίξω. Φτάνοντας λοιπόν στο τελευταίο τρίμηνο του 2016, σε μια εποχή κρίσης και αβεβαιότητας για τους περισσότερους, αντολαμβάνομαι πως για κάποιους ίσως είναι η εποχή της «χρυσής ευκαιρίας».
Με μεγάλη μου χαρά παρατηρώ γονείς να βρίσκονται συνέχεια δίπλα στα παιδιά τους σε οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα και αν δραστηριοποιούνται αυτά(ομαδική ή ατομική). Γονείς που σε αυτήν την εποχή ωθούν (και πολύ σωστά πράττουν) τα παιδιά τους όλο και περισσότερο στον αθλητισμό, «ματώνουν» οικονομικά και προσφέρουν αρκετό από το χρόνο τους με την παρουσία τους σε προπονήσεις και αγώνες στηρίζοντας ψυχολογικά και ενθαρρύνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά τους .Όμως δυστυχώς κάποιες φορές χάνεται το μέτρο και ξεπέρνιουνται τα όρια με τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή.
Κάποιοι γονείς – ευτυχώς είναι λίγοι στον αριθμό αν και στην εποχή της κρίσης έχουν αυξηθεί τα κρούσματα – πιέζουν τα παιδιά τους, τα καθοδηγούν λάθος, και παρεμβαίνουν παράλληλα στο έργο των προπονητών, στο τρόπο λειτουργίας των εκάστοτε συλλόγων, πιστεύοντας ότι το παιδί τους είναι μια «χρυσή ευκαιρία».Μια «χρυσή ευκαιρία» που μπορεί να κάνει καριέρα σε υψηλό επαγγελματικό επίπεδο σε οποιοδήποτε άθλημα και έτσι να εξασφαλιστεί η οικονομική άνεση για όλη την οικογένεια και το παιδί.Και αυτό που καταγράφω αυτή την στιγμή είναι πολύ εύκολο να το παρατηρήσετε απλά και μόνο πηγαίνοντας σε ένα οποιοδήποτε αγώνα, οποιουδήποτε αθλήματος και ακούσετε όλα αυτά που λέγονται από κάποιους – ελάχιστους ευτυχώς – γονείς κατά την διάρκεια του αγώνα. Κατανοώ την αγωνιά και τον μόχθο των γονέων αλλά καλό θα είναι να αφήσουμε τα παιδιά να αναπνεύσουν, να λειτουργούν κάτω από την λιγότερη δυνατή πίεση στον αθλητισμό.
Ο αθλητισμός σε μια εποχή των πολλών ωρών σχολικής και εξωσχολικής απασχόλησης (φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, ξένες γλώσσες),πρέπει να είναι μια διέξοδος , αν όχι η μόνη (αναλογιζόμενος βέβαια ότι βρισκόμαστε στην εποχή των social media και του internet).
Πιστέψτε με εάν ένας αθλητής είναι «ταλέντο», θα βρει τον τρόπο και θα ξεχωρίσει και θα προοδεύσει, όπως ξεχωρίζει και προοδεύει ένας καλός μαθητής. Το εάν θα καταφέρει να αποκτήσει οικονομική άνεση από αυτήν την ενασχόληση του είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους χιλιάδες εξαιρετικούς Έλληνες άνεργους επιστήμονες.
Ελπίζω με τον σημερινό προβληματισμό μου να σας έβαλα σε σκέψεις.
Ραντεβού την επόμενη βδομάδα …..
Αθρογράφος Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος: Κάτοχος πτυχίου UEFA B
