Ερασιτεχνικά σωματεία και ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές μια σχέση «δουλοπαροικίας»

Πιστός πλέον στο καθιερωμένο εβδομαδιαίο ραντεβού μας , όχι βέβαια με σταθερή μέρα ανάλογα των υποχρεώσεων και της έμπνευσης φυσικά. Σήμερα θα αναφερθώ σε ένα φαινόμενο που με βασάνιζε πάντα σαν ποδοσφαιριστή αλλά και πλέον ως προπονητή. Στο πόσο δύσκολο πολλές φορές είναι να γίνει μετακίνηση παικτών μεταξύ ερασιτεχνικών σωματείων.

Ο ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής πολύ εύκολα γίνεται «δέσμιος» του εκάστοτε σωματείου και δεν μπορεί να αγωνιστεί σε όποια ομάδα επιθυμεί γιατί πολύ απλά κάποιοι τον δεσμεύουν με το «έτσι θέλω». Δεν θυμάμαι καλοκαιρινή περίοδο μεταγραφών να μην έχει σήριαλ μεταξύ παικτών και ομάδων, για το αν θα γίνει η μεταγραφή, για ποσά που ζητούνται από ομάδες και για παίκτες που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως, εκτός από υπομονή.

Προβληματισμένοι αρκετοί παράγοντες της ΕΠΟ με αυτήν την κατάσταση θέλησαν φέτος το καλοκαίρι να προωθήσουν και να προτείνουν κάποιες αλλαγές, οι οποίες δυστυχώς θέλω να τονίσω ότι δεν κατάφεραν να υπερψηφιστούν και να ισχύσουν.

Παραθέτω λοιπόν τις κυριότερες προτάσεις, εξ’ αυτων:

1)Δελτίο μπορεί να εκδοθεί για ποδοσφαιριστή από 10 ετών και άνω.

2)Δελτίο ορισμένου χρόνου 1 έως 5 ετη.

3)Στις 30/06 και ανάλογα την χρονική διάρκεια του δελτίου να καθίσταται ελεύθερος.

4)Αποζημίωση σωματείου για κατάρτιση και εκπαίδευση ποδοσφαιριστή σύμφωνα με FIFA.

5)Μπορεί ο ποδοσφαιριστής μετά το 1^ο χρόνο να έχει τη δυνατότητα να πληρώσει και να μείνει ελευθερος.

6)Επιτρέπεται η μετακίνηση ποδοσφαιριστή χωρίς τη συναίνεση του σωματείου αν έχει γίνει μεταγραφή το καλοκαίρι και μέχρι το Γενάρη δεν έχει αγωνιστεί καθολου.

7)Χιλιομετρική απόσταση, μη συμμετοχή για 2 χρόνια, κτλ καταργούνται.

Φανταστείτε λοιπόν πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν όλα αυτά ψηφίζονταν η έστω ένα μέρος από αυτά, πόσο πιο ελεύθερος θα ήταν ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, ένας ποδοσφαιριστής που κάνει με λίγα λόγια το χόμπι του.

Όμως κυρίως οι εκάστοτε ΕΠΣ με τους αιρετούς εκπροσώπους τους και το διοικητικό συμβούλιο της ΕΠΟ κατά επέκταση είχανε διαφορετική άποψη. Τελικά τα κυριότερα που ψηφίστηκαν είναι τα εξης:

1) Δύο χρόνια άπραγος και αδρανής παίχτης μπορεί να μείνει ελεύθερος(η αρχική πρόταση ήταν να καταργηθεί αυτό το μέτρο)

2) 200 χλμ απόσταση και άνω μπορεί ο παίχτης να βγάλει προσωρινό δελτίο ,όταν τελειώσει η ισχύ του επιστρέφει στην ομάδα που ανήκει(επίσης η πρόταση ήταν για κατάργηση)

3)28 χρονών ποδοσφαιριστής και άνω και αφού έχει 10 έτη σε ένα σωματείο μπορεί να μείνει ελευθερος.

4)Εάν η ομάδα αποβληθεί από το πρωτάθλημα ή δεν αγωνιστεί καθόλου, δηλώσει κώλυμα τότε εντός 30 ημερών μπορεί ο ποδοσφαιριστής να μείνει ελεύθερος, να βγάλει προσωρινό δελτίο , αλλά με το που αποφασίσει η ομάδα να επιστρέψει σε αγωνιστικές καταστάσεις, επιστρέφει και αυτός.

5)Καμία μεταγραφή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αν δεν συναινέσει το σωματείο οπού ανήκει ο ποδοσφαιριστής.

6)Δελτίο μπορεί να εκδοθεί για ποδοσφαιριστή από 10 ετών και άνω(η μοναδική πρόταση – απ’ τις αρχικές – που πέρασε ουσιαστικά).

Οπότε σας αφήνω πλέον να σκεφτείτε και να κρίνεται μόνοι σας εάν ο τίτλος του άρθρου μου είναι υπερβολικός ή απλά είναι η αλήθεια, όσο σκληρή και ασύμφορη για κάποιους είναι αυτή. Τα συμπεράσματα δικά σας. Εις το επανειδείν λοιπόν.

Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος: Προπονητής ποδοσφαίρου, κάτοχος διπλώματος UEFA B’