Ο Bloody Hawk, μαζί με τον παραγωγό και τους συντελεστές της ταινίας, κατεβαίνει αργά τα σκαλιά της αίθουσας, στέκεται μπροστά από τη μεγάλη οθόνη και, εμφανώς συγκινημένος, μιλά για την ταινία «Εμείς», μια ταινία για τη ζωή και την πορεία του, τα ακυκλοφόρητα στιγμιότυπα με φίλους, τα στούντιο, τις ηχογραφήσεις, τα backstage από τα live του, τις προσωπικές του στιγμές, που πήρε υπόσταση με στιγμιότυπα από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και σήμερα. «Αυτό που θα δείτε στα επόμενα 100 λεπτά είναι «μια αθώα, ρομαντική, αληθινή ιστορία», είπε χαρακτηριστικά και το πλήθος άρχισε να χειροκροτά.
Είμαστε λίγα εικοσιτετράωρα πριν η ταινία «Εμείς» -σε σκηνοθεσία Στέλιου Κοτιώνη και Ορέστη Πλακιά, και σενάριο από Φαίδρα Βόκαλη και Κωστή Θεοδοσόπουλο- κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στο The Mall Athens, εκατοντάδες κόσμου άρχισε να γεμίζει ασφυκτικά τις αίθουσες για να δει την προβολή, με πολλούς ανθρώπους της ραπ σκηνής να δίνουν το παρών – Ethismos, Sadam, Dof, Hatemost, Buzz, Νέγρος του Μοριά, Wang, Dani Gambino- μεταξύ άλλων.
Μόλις τα φώτα έσβησαν, ξετυλίχθηκε η ιστορία του Bloody Hawk, μια ιστορία που δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό, μιας και ο ίδιος έχει επιλέξει να μη δίνει συνεντεύξεις και να μη μιλά δημόσια. Είναι ίσως κομμάτι μιας ενδότερης ανασφάλειας για την εικόνα του στο φακό, μια αδυναμία να αποτυπώσει τη σκέψη του όπως την έχει στο μυαλό του ή της τελειομανίας που υπάρχει σε κάθε πτυχή του. Αυτό παραδέχθηκε άλλωστε και στο podcast του Σπήλιου Φλώρου που πήγε ως καλεσμένος σε μια off the record στιγμή που αναρωτιόταν εάν τα λέει καλά. Τελικά αυτή η συνέντευξη δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Ο Bloody Hawk -κατά κόσμον Νικόλας-, είναι ένα παιδί από την Ξάνθη, που από μικρός έγραφε και έσβηνε ρίμες και ράπαρε στο παιδικό του δωμάτιο. Το πάθος για τη ραπ, φούντωσε και εκείνος προσπαθούσε να βγάλει από μέσα του όλα όσα τον έπνιγαν. Μέχρι τα 18 του έμεινε στην πόλη αυτή, στην οποία εξελίχθηκε σαν καλλιτέχνης μαζί με τους κοντινούς του φίλους, που τον βοηθούσαν στην παραγωγή των κομματιών του και έμειναν μαζί του μέχρι τέλους.
Στα πρώτα στιγμιότυπα φαίνεται ο ίδιος, όταν ήταν ακόμη στο δημοτικό, με τις φωνές της μητέρας και του πατέρα του να ακούγονται στο backround, τη στιγμή που εμφανίζονται πολύ παλιά βίντεο, στιγμιότυπα από τα παιδικά του χρόνια όσο μεγάλωνε σε αυτή την πόλη, που μπορεί να εγκατέλειψε, αλλά πάντα θα ξαναγυρνούσε σε αυτήν. Ήταν πάντα ένα παιδί ήσυχο, δεν δημιουργούσε εντάσεις.
Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να βρίσκει χρόνο να ασχολείται με την τέχνη που τον είχε κερδίσει από τότε. Από τα ερασιτεχνικά βιντεάκια που έκανε στις πλατείες με τους κολλητούς του, έφτασε να γεμίζει ολόκληρα στάδια με κόσμο από κάθε γωνιά της Αθήνας και της Ελλάδας, να σκάνε με πούλμαν για να καταφέρουν να τον δουν από κοντά. Ένα από τα τελευταία live του ήταν στις 29 Ιουνίου 2024 στη Ριζούπολη, όπου 20.000 άνθρωποι με καπνογόνα, πανό και πλακάτ που έγραφαν «Εμείς δε θα πεθάνουμε ποτέ», έκαναν το γήπεδο παρανάλωμα. Εκείνος, βρίσκεται στο backstage και παίρνει φάρμακα προσπαθώντας να καταπολεμήσει την τροφική δηλητηρίαση που έχει πάθει. Όταν πάτησε το πόδι του στο stage όμως, τίποτα δε μαρτυρούσε πως είναι άρρωστος, αφού η εκρητική του ενέργεια έκανε τον κόσμο να παραλληρεί.
Με τα χρονικά flashback, η ταινία μας μετέφερε στις στιγμές εκείνες που ο Bloody μετακόμισε στην Κομοτηνή λίγο αφού έκλεισε τα 18, μια στιγμή καθοριστική για να ξεκινήσει το όνομά του να ακούγεται και εκτός των στενών συνόρων της πόλης του. Είναι ένα νέο πρόσωπο που συστήνεται ξανά. Προπονείται καθημερινά πλέον στο ραπ. «Πρέπει να γράφω και να τελειώνω αυτό που γράφω έτσι ώστε να σπάει το χέρι μου. Εκεί αισθάνονται ότι είμαι καλός σε αυτό που κάνω και αποκτάω την ιδιότητα του ράπερ. Μια νέα ταυτότητα που η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει και θέλω να την εκπροσωπήσω», λέει χαρακτηριστικά.
Τα πρώτα του live σε μικρά μαγαζάκια στην Αθήνα, ήδη γέμιζαν και ο κόσμος έφτυνε τις ρίμες μαζί του, γούσταρε αυτόν τον πιτσιρικά που ήρθε από τη βόρεια Ελλάδα για να μιλήσει για τις αλήθειες του. Τότε μέσα του άρχισε να το πιστεύει και κατέληξε πως η μουσική είναι αυτό που θέλει να κάνει για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ήταν πάντα τελειομανής και ανταγωνιστικός. Μπορούσε να κλείσει μέχρι και 12ωρο στο στούντιο ηχογράφησης, για να βγουν όλα όπως ακριβώς τα ήθελε. Δεν συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο. Το ήθελε πολύ αλλά μοχθούσε κιόλας γι’ αυτό, όλη του η ύπαρξη και η σκέψη περιστρεφόταν γύρω από τη μουσική. Από την εξέλιξη και από το πως μπορεί να γίνει λίγο καλύτερος μέσα σε αυτό το game. Όποτε ανέβαινε στη σκηνή υπήρχε η ιεροτελεστία να του πετάει το κοινό μακαρόνια, αφότου έβγαλε το στίχο «Όλα τα λεφτά του tour τα πήρα μακαρόνια».
Από τα στούντιο, στα Live, με το κοινό ολοένα να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται, και οι στίχοι του να τραγουδιούνται από πολλά στόματα, μια κατάσταση που σχεδόν δεν πίστευε. Όμως του έδωσε αυτοπεποίθηση και συνέχιζε να δουλεύει πιο σκληρά. Μπορεί να αποχωρίστηκε την πόλη του την Ξάνθη, αλλά πάντα ήθελε να γυρίσει και να κάνει το πιο σημαντικό live της πορείας του. Ήταν για εκείνον και ένα προσωπικό στοίχημα. Μετά από πολλά εμπόδια, στις 9 Νοέμβρη του 2024, το γήπεδο του ΑΟΞ στην Ξάνθη πήρε φωτιά, σε μια από τις πιο μαγικές στιγμές στην πόλη.
Ο Bloody Hawk επέστρεψε, αυτή τη φορά όχι ως ο μικρός Νικόλας που όλοι θυμούνταν από τότε, αλλά ο ράπερ που γεμίζει στάδια. Περίπου 15.000 άνθρωποι από την Ξάνθη και πολλές πόλεις της Ελλάδας κατέφθασαν εκεί με πούλμαν και γέμισαν το στάδιο, δημιουργώντας μια εκρηκτική ατμόσφαιρα. Εκείνο το βράδυ του Σαββάτου μάλιστα σημειώθηκε ρεκόρ μετακίνησης ραπ οπαδών από κάθε πόλη της χώρας. Αυτό το live το αφιέρωσε στον παππού του που πριν από λίγο καιρό πέθανε αλλά και σε έναν πολύ στενό του φίλο και συνεργάτη στα πρώτα του βήματα, που όταν ήταν 16 είχε αυτοκτονήσει, πέφτοντας από τον 5ο όροφο. Ήταν πολλά παραπάνω από ένα απλό live, περισσότερο μια συνειδητοποίηση ότι ακολούθησε το δρόμο που έπρεπε. Πολλοί μίλησαν για μια συναυλία ιστορική, καθώς κανένας καλλιτέχνης μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να γεμίσει τόσο ασφυκτικά το συγκεκριμένο γήπεδο.
Η ταινία κλείνει με εκείνον, μαζί με τα φιλαράκια του να αράζουν σε μια θέα και να ακούνε μουσική. Να θυμούνται τα χρόνια εκείνα, σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει. Όμως πια στέκονται εκεί και είναι σαν να έχουν κατακτήσει ολόκληρη την πόλη.
“ΕΜΕΙΣ – ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ BLOODY HAWK”
Σκηνοθεσία: Στέλιος Κοτιώνης & Ορέστης Πλακιάς
Σενάριο: Φαίδρα Βόκαλη & Κωστής Θεοδοσόπουλος
Παραγωγή: Foss Productions
Συμπαραγωγός: Dynasty Group Athens
Με τη δύναμη του WHAT’S UP
