Και κάπως έτσι φτάσαμε στις 19 Οκτώβρη. Έχοντας πραγματοποιηθεί μόλις 5 αγωνιστικές στην Superleague και μετά την απομάκρυνση του μέχρι πρότινος προπονητή της ΑΕΚ, Τιμούρ Κετσπαγια , φτάσαμε αισίως στο μαγικό και συνάμα εντυπωσιακό νούμερο των 6 αποχωρήσεων απ’ τους πάγκους ομάδων. Πανιώνιος, Αστέρας Τρίπολης, Ατρόμητος, Βέροια, Ολυμπιακός και ΑΕΚ συμπληρώνουν το παζλ των ομάδων που είχαμε – μέχρι αυτήν την στιγμή που συντάσσω το κείμενο – αλλαγή στην άκρη του πάγκου. Και μιλάμε για κάτι περισσότερο από το 1/3 του συνόλου των ομάδων!
Η μοίρα του προπονητή στην Ελλάδα εξαρτάται από ένα και μόνο αποτέλεσμα, από μια και μόνο κακή μέρα, από μια κακή εμφάνιση. Σε αυτό το τομέα νομίζω ότι η χώρα μας κατέχει με περίσσια ευκολία την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά, ίσως και παγκόσμια και σίγουρα αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό για όλους αυτούς που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Είναι πραγματικά τραγικό κάθε εβδομάδα να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας και να παίζεις με το πιστόλι στο κρόταφο.
Τελικά θα πρέπει να αποφασίσουμε τι ποδόσφαιρο θέλουμε και να αφήσουμε τους προπονητές να δουλέψουν ελεύθερα. χωρίς πίεση. Τι ακριβώς επιζητάμε από έναν προπονητή; Όταν για παράδειγμα κερδίζει η ομάδα μας χωρίς να αποδίδει καλά, γκρινιάζουμε και κατηγορούμε ότι φταίει ο προπονητής. Όταν η ομάδα μας παίζει καλά αλλά χάνει, πάλι γκρινιάζουμε και κατηγορούμε. Έχει τραυματισμούς η ομάδα, φταίει ο προπονητής, ξενυχτάνε και έχουν κακή εξωγηπεδική ζωή οι παίκτες και πάλι τα ίδια. Αγωνίζονται συνεχεία οι ίδιοι παίκτες σταθερά έχει κολλήματα ο προπονητής, κάνει συνεχεία αλλαγές παικτών και δεν διατηρεί έναν σταθερό κορμό στους οποίους να βασίζεται δηλαδή rotation γιατί ανάθεμα μας έχουμε γίνει και ξενομαθής, πάλι φταίει ο προπονητής.
Μήπως τελικά οι προπονητές στην Ελλάδα φταίνε και για την κρίση, ή ακόμα και για την τρυπά του όζοντος; Ας είμαστε λιγάκι σοβαροί και ρεαλιστές και ας αναλογιστούμε ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος ενός προπονητή και τι θα πρέπει να επιζητούμε. Ούτε γιατρός, ούτε security, ούτε μάγος, ούτε ψυχολόγος είναι ο προπονητής. Λέτε ο κάθε προπονητής που είναι μέρα – νύχτα στο γήπεδο, είναι το επάγγελμα του, επιβιώνει από αυτό, να πηγαίνει την Κυριακή στο γήπεδο για να χάσει, ή για να παρουσιάσει άσχημη εικόνα η ομάδα του;; Όχι βέβαια αλλά είναι το εξιλαστήριο θύμα και η εύκολη λύση όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά σε μια ομάδα.. Και ξέρετε γιατί;; Η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Γιατί ο δρόμος και η πορεία ενός προπονητή είναι μοναχική, οπότε η μονάδα, ο ένας εύκολα απομακρύνεται. Πόσο εύκολο είναι για μια ομάδα να διώξει μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου 7-8 ποδοσφαιριστές για παράδειγμα, ή να παραιτηθεί ολόκληρο το διοικητικό συμβούλιο;; Απλά αδύνατον.
Καλό θα είναι να είμαστε πιο υπομονετικοί να αφήσουμε λοιπόν τους προπονητές να δουλέψουν ένα εύλογο χρονικό διάστημα, να μπορέσουν να παράξουν έργο, και μετά να τους κρίνουμε, είναι παράλογο την μια Κυριακή να είναι θεός και την άλλη να είναι ανίκανος αναλόγως του αποτελέσματος. Κάποτε στην μυθολογία υπήρχε ένας τόπος, η χώρα των λωτοφάγων, εμείς στη σύγχρονη ιστορία μας έχουμε …. εκσυγχρονιστεί και έχουμε γίνει η χώρα των προπονητοφάγων.
Κλείνοντας θέλω να πω το εξής επί τη ευκαιρία της ανακοίνωσης του Πορτογάλου τεχνικού στην ομάδα της ΑΕΚ: Ας δώσουμε χώρο και ευκαιρίες στον Έλληνα προπονητή, δεν υστερεί σε τίποτα από οποιοδήποτε ξένο ,σε γνώσεις, προπονητική διαδικασία, μόρφωση και εκπαίδευση.
Υ.Γ Τρομερά ευρηματικό σχόλιο σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης από την ομάδα του Πανσεραϊκού όσο αφορά όλο αυτό το παράλογο που συμβαίνει με τους προπονητές στη χώρα μας και ήταν και η αφορμή για αυτό το άρθρο, γιατί στη ζωή μας καλό είναι αν μπορούμε τα περισσότερα να τα αντιμετωπίζουμε με χιούμορ.
«Καλά που θα αργήσει να ξεκινήσει η Footballeague και θα προλάβουν να κάνουν παρέλαση την 28η Οκτωβρίου όλοι οι προπονητές.»
Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος: Προπονητής ποδοσφαίρου, κάτοχος διπλώματος UEFA B’
