Ο Γιάννης Στάνκογλου μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή που παραχώρησε στο περιοδικό Gala για την κατάσταση με την πανδημία του κορονοϊού και τα θέατρα, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον δικό του Έβρο.
«Έχω ταξιδέψει αρκετά. Σίγουρα η ανάγκη και το πάθος για το ταξίδι δεν σταματάνε ποτέ. Μπορεί τη συγκεκριμένη περίοδο να μην κάνω ταξίδια εκτός Ελλάδας λόγω συνθηκών, αλλά μέχρι πρόσφατα ταξιδεύαμε με τα παιδιά εντός όταν μας δινόταν την ευκαιρία. Η καταγωγή μου είναι από την Αδριανούπολη, οι παππούδες μου με την ανταλλαγή πληθυσμών ήρθαν στον Έβρο και εγκαταστάθηκαν στην Ορεστιάδα. Αγαπάω πολύ τον τόπο μου και όταν μου δίνεται η δυνατότητα να αναφερθώ σε αυτόν το κάνω με μεγάλη χαρά, γιατί πιστεύω ότι οι ρίζες μου βρίσκονται εκεί έχω σμιλευτεί με στοιχεία του τόπου των προγόνων μου.
Τα παιδικά μου χρόνια περνούσα τα καλοκαίρια στο χωριό, έχω άσβεστες μνήμες και διατηρώ μέχρι σήμερα τις φιλίες μου από τότε, Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος. Δούλεψα κι εγώ μαζί του από πολύ μικρός, από 14 χρόνων, το 1988. Η Αθήνα έχει κάτι μαγικό πέρα από τις κάποιες δυσλειτουργίες της». Πράγματι. Την εποχή αυτή η Πνύκα κοντά στο σπίτι του, απαλλαγμένη από τις ορδές των τουριστών, δείχνει ακόμα πιο όμορφη. «Ζούμε σε μια πόλη με δυνατό παλμό και προσωπικά απολαμβάνω τις βόλτες με τη μοτοσικλέτα, έτσι όπως είναι άδεια», συμπληρώνει.
Από τις πρόσφατες ξένες παραγωγές που γυρίστηκαν φέτος εντός ελληνικών συνόρων φαίνεται ότι το Χόλιγουντ έρχεται να μας βρει, αλλά ο Γιάννης Στάνκογλου δεν βιάζεται, ήδη οι μέρες του είναι ασφυκτικά γεμάτες. Η διαδικτυακή μετάδοση παραστάσεων του θεάτρου «Πορεία» σε πραγματικό χρόνο, με έξι κάμερες, μέσα στη δυστοπία της πανδημίας, με το χειροκρότημα των θεατών του «Πούγκερμαν» από τον καναπέ, ίσως να μην είναι στο μέλλον μία εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, μία ακόμη δυνατότητα.
«Ακολουθώ το ένστικτο μου, δεν με έχει προδώσει και γι’ αυτό συνεχίζω να το εμπιστεύομαι. Είμαι τυχερός που στο επάγγελμα μου οι αναμνήσεις μου κατά ποσοστό 95% είναι μόνο θετικές, έτσι όταν αναπολώ κάποιο γύρισμα μου έρχεται στον νου η ψυχολογική μου κατάσταση τότε ή η ταινία που γύριζα ταυτόχρονα. Είμαι αισιόδοξος. Αν και η ζωή μας τον τελευταίο χρόνο έχει αλλάξει δραματικά, προσπαθώ να υπερβώ την κατάσταση και να βγω όχι πιο δυνατός, αλλά περισσότερο άνθρωπος. Θα ήθελα να παίζω κάποιο μουσικό όργανο. Αγαπώ όλα τα είδη της μουσικής. Ακόμα κι όταν ετοιμάζω έναν ρόλο εμπνέομαι από τις μουσικές που ακούω. Η σειρά “Σχεδόν ενήλικες” είναι μια δουλειά που την πιστεύω, έχει απίθανο σενάριο που επιμελείται η Μυρτώ Κοντοβά. Είμαστε μια ωραία παρέα με εξαιρετικούς συναδέλφους και επειδή είναι και κωμωδία το γύρισμα είναι πολύ διασκεδαστικό, πέρα από το γεγονός ότι είναι υπέροχο να βγαίνουμε από το σπίτι για να δουλέψουμε», λέει με ειλικρίνεια. Δείχνει να ενθουσιάζεται με την ιδέα της κωμωδίας. Αλλά και με οτιδήποτε είναι αυτό που θα επιλέξει κάθε φορά να καταπιαστεί.
Πριν από δεκατέσσερα χρόνια εμφανίστηκε στο Θέατρο Θησείο στο «Festen», κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες της μετέπειτα συζύγου του Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν, σχεδόν γυμνός. Δεν έχει χάσει ίχνος από τη λάμψη του, την ενέργεια του και το αψεγάδιαστο σώμα του. Όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει, προτού βγει στη σκηνή, προσπαθώντας να αποβάλει τo άγχος του και να αυθυποβληθεί, έλεγε τότε δυνατά στον εαυτό του: «Είσαι θεός, αγόρι μου!».
Σήμερα το λέμε εμείς γι’ αυτόν.
