«Πόσο ακριβή είναι η Ιστορία, πόσο δυνατή φωνή έχει, πόσα δίνει και δείχνει απλόχερα. Καμία φορά πονάει και η ίδια όταν εκτοπίζεται, όταν θάβεται σε υπόγεια, όταν κλείνεται σε μπαούλα, όταν κυκλώνεται από την μούχλα αλλά κυρίως όταν αντιμετωπίζεται με ασέβεια…». Αυτή η φράση που βρίσκουμε στο «Πικρό Γάλα» του Μένιου Σακελλαρόπουλου αποτέλεσε και αφορμή ώστε ο Βασίλης Στοάκης να ταξιδέψει στην Ορεστιάδα, στο βορειότερο άκρο της χώρας μας και να μιλήσει με ανθρώπους που έζησαν την μεγάλη πορεία του ΑΟ Ορεστιάδας, που σαν ένας άλλος Δαβίδ έβαζε κάτω πολλούς Γολιάθ, κερδίζοντας τον σεβασμό όχι μόνο όλων των Ελλήνων φιλάθλων αλλά και των Ευρωπαίων.
«Ορεστιάδα σημαίνει καθήκον, πίστη, όνειρο και απέραντη αγάπη»… Ίσως το πιο χαρακτηριστικό πανό των γηπέδων της χώρας μας, που ήταν σήμα κατατεθέν του κλειστού γυμναστηρίου της Ορεστιάδας ή αλλιώς του «κλουβιού» που δύσκολα κάποιος θα περνούσε από εκεί. Ο Αθλητικός Όμιλος Ορεστιάδας ήταν αυτός που έβαλε την πόλη του Έβρου στον αθλητικό χάρτη και χάρισε μοναδικές στιγμές στους «Ακρίτες» αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Μία ομάδα και μία πόλη που σήκωσε ανάστημα στα μεγαθήρια της χώρας αλλά και της Ευρώπης.
Από τις ελάχιστες ομάδες που ένωσε όλους τους Έλληνες και τους έκανε να την αγαπήσουν. Βόρειοι και Νότιοι, αριστεροί και δεξιοί, φίλαθλοι ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων ήταν λάτρεις της Ορεστιάδας και υποστηρικτές της αρμάδας του Σαμαρά, του Μποζίδη, του Κεμανετζή, του Γραμματικόπουλου και όλων αυτών των παιδιών που χάρισαν μεγάλες στιγμές στο ελληνικό βόλεϊ. Η πρώτη ομάδα που κέρδισε Ιταλική ομάδα εκτός έδρας ενώ είχε αναδειχθεί ως η καλύτερη ομάδα σε πανελλαδικό επίπεδο το 1995.
Άλλωστε η Ορεστιάδα αποτέλεσε και αποτελεί τον μεγάλο τροφοδότη των Εθνικών ομάδων εδώ και δεκαετίες. Μία πόλη που ζει και αναπνέει για το βόλεϊ, έζησε μεγάλες στιγμές αλλά έμεινε με ένα παράπονο. Δεν μπόρεσε να δει το καμάρι της, τον Αθλητικό Όμιλο Ορεστιάδας να φτάνει στην κατάκτηση ενός τροπαίου. Έφτασε πολλές φορές κοντά στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε τόσο σε πανελλήνιο όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με αποκορύφωμα τον χαμένο 5ο τελικό με τον Ολυμπιακό το 1998. Εκεί ίσως ήταν η αρχή του τέλους για μία ομαδάρα. Σίγουρα πάντως ήταν το τέλος εποχής για τον Νίκο Σαμαρά με την φανέλα του ΑΟ Ορεστιάδας.
Βέβαια ίσως το τρόπαιο να μην ήρθε ως απτό αντικείμενο αλλά ως «τρόπαιο» να θεωρείται η αγάπη του κόσμου για την ομάδα, ο σεβασμός ως προς όλη την πόλη και κυρίως το γεγονός πως έμαθε σε όλους τους Έλληνες πως στο βορειότερο κομμάτι της χώρας υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που διακρίνονται για το ταλέντο τους, την μαχητικότητα τους, την θέληση τους και την αγάπη για την περιοχή.
Με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από την ίδρυση του Αθλητικού Ομίλου Ορεστιάδας ταξιδέψαμε στην Ορεστιάδα και συναντηθήκαμε με τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες κάθε εποχής αυτής της ομάδας
Η Θρυλική μπάντα του ΑΟΟ ταυτόσημο του Συλλόγου
Ένα σημείο κατατεθέν του ΑΟ Ορεστιάδας ήταν η μπάντα καθώς κατάφερε να ξεσηκώσει το γήπεδο και να κερδίσει τον σεβασμό εντός και εκτός συνόρων. Για αυτήν μας μίλησαν στο σημείο κατατεθέν της πόλης, στην Λέσχη του ΑΟ Ορεστιάδας στο κέντρο της πόλης, ο μαέστρος της φιλαρμονικής κ. Γρηγόρης Αποστολίδης και ο εμπνευστής της ιδέας για καθιέρωση στο γήπεδο και παλιός παράγοντας κ. Θεόφιλος Μελάς. Πώς όμως πήραν την απόφαση να μπει στο γήπεδο η φιλαρμονική; «Η ιδέα ήταν δική μου» παραδέχθηκε ο κ. Μελάς, καθώς είχε επιρροές από την Ιταλία όπου σπούδασε εκεί έβλεπε μπάντες που έπαιζαν στο γήπεδο. «Στην φιλαρμονική τότε ήταν ο Γρηγόρης (σ.σ. Αποστολίδης) που είχε τα μικρά παιδιά και παίζανε τα μουσικά όργανα. Τότε του πρότεινα να παίζουμε μουσική που να ξεσηκώνει. Αν ήξερε βέβαια ο κόσμος ότι παίζαμε επαναστατικά τραγούδια όπως το Bella Ciao και το Bandiera Rossa θα τρελαίνονταν» είπε γελώντας ο κ. Μελάς για να συμπληρώσει ο μαέστρος της μπάντας κ. Αποστολίδης πως οι ιδεολογικές διαφορές που υπήρχαν μεταξύ τους καλύπτονταν από την μεγάλη τους αγάπη για τον ΑΟ Ορεστιάδας. «Σταδιακά αυξανόταν η συμμετοχή, μαζεύαμε τα παιδιά, τα όργανα στο γήπεδο» τόνισε ο κ. Αποστολίδης για να αποκαλύψει ο κ. Μελάς γελώντας πως έπαιζε και αυτός στην αρχή τύμπανο αλλά τον έκαναν στην άκρη γιατί παρακολουθώντας τις αναμετρήσεις ξεχνιόταν και έπαιζε εκτός ρυθμού. Και οι δύο θυμούνται χαρακτηριστικά πως όπου και να πήγαιναν όλοι μένανε με το στόμα ανοιχτό. Αποκορύφωμα του σεβασμού ήταν το Final-4 στο Παρίσι, όπου ο ΑΟΟ ηττήθηκε στα ημιτελικά με 3-0 από την Κούνεο και οι αντίπαλοι φίλαθλοι ήρθαν να τους χειροκροτήσουν και οι διοργανωτές τους ζήτησαν να παίξουν στον τελικό, που τέθηκαν αντιμέτωποι Κούνεο και Ραβένα. «Εμείς σαν μπάντα ήμασταν στη μέση και ο τελικός έγινε γιορτή. Δυστυχώς στην Ευρώπη υπάρχει άλλο επίπεδο εκεί και άλλο στην χώρα μας».
Αποκορύφωμα του μεγαλείο του ΑΟ Ορεστιάδας ήταν το γεγονός πως όπως παραδέχεται ο κ. Αποστολίδης «ένας δεξιός έπαιζε αριστερά τραγούδια σε μία περίοδο πολιτικής πόλωσης». Και όντως στην δεκαετία του 90΄ οι πολιτικές διαφορές ήταν αμβλυμμένες και υπήρχε τεράστια πόλωση σε κομματικό επίπεδο. «Αν δεν υπήρχε το βόλεϊ και ο ΑΟ Ορεστιάδας ίσως να μην μιλιόμασταν. Γνωρίσαμε χαρακτήρες και καταλάβαμε ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Μας ένωσε η μεγάλη μας αγάπη για το άθλημα και την ομάδα μας, τον ΑΟ Ορεστιάδας. Όλες οι διαφορές ξεπερνιόνταν από την αγάπη μας για τον ΑΟΟ, καθώς η ομάδα ήταν πάνω από όλα και γινόμασταν μία γροθιά και έτσι έγινε η σωστή μαγιά και άντεξε πολλά χρόνια» παραδέχθηκε με ειλικρίνεια ο κ. Μελάς.
Μαζί με την πτωτική πορεία του συλλόγου άρχισε και η φθορά και παρακμή της μπάντας. Ίσως ένα ακόμα σημάδι ότι τίποτε δεν θα ήταν ίδιο όπως πριν. «Τα παιδιά που ήταν μέλη της μπάντας έφευγαν να σπουδάσουν, ο Γρηγόρης έφυγε από την φιλαρμονική του Δήμου αλλά δεν έφερναν οι καινούργιοι μαέστροι νέα παιδιά και έτσι σταδιακά φτάσαμε στο τέλος» είπε με παράπονο ο κ. Μελάς με τους δύο άνδρες της μπάντας να θυμούνται την αγάπη που λάμβαναν από τις ξένες αποστολές. «Είχε έρθει μία ομάδα από την Φινλανδία και φεύγοντας έγραψαν ¨Ορεστιάδα σε αγαπώ, δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ¨. Γενικότερα Φημιζόμασταν για την φιλοξενία μας, όλες τις ομάδες τις προσέχαμε και όποιος έρχονταν έμεναν έκπληκτος από την Ορεστιαδίτικη φιλοξενία».
1970 – 1985 Από την ίδρυση έως την άνοδο στην Α΄ Εθνική
Η φλόγα στη δάδα του ΑΟ Ορεστιάδας, που αποτελεί και το λογότυπο του Συλλόγου άναψε το 1970 και ο κατάλληλος άνθρωπος να μας μιλήσει είναι ο κ. Πολ Πεταλωτής, ένας εκ των πρώτων αθλητών του συλλόγου και εν συνεχεία παράγοντας του ΑΟ Ορεστιάδας. «Το 1970 κάποιοι άνθρωποι από την Ορεστιάδα με επικεφαλής τον Χρήστο τον Τασιούλη, που ήταν παίχτης, παρακινώντας ανθρώπους με διάθεση δημιούργησαν τον ΑΟ Ορεστιάδας. Πρόεδρος ήταν ο κ. Κυζιρίδης και μέλη άνθρωποι που ζούσαν για το άθλημα. Προπονητής ήταν ο Χρήστος ο Τασιούλης, ο οποίος ήρθε στο Β3 του Γυμνασίου μας και επέλεξε παιδιά εκ των οποίων ένας ήμουν εγώ» θυμάται χαρακτηριστικά ο κ. Πεταλωτής και εν συνεχεία περιέγραψε τις συνθήκες προπονήσεων αλλά και τις πρώτες απόπειρες για άνοδο στην Α΄ Εθνική «Σκληρές προπονήσεις τα πρωινά, στο χώμα και στη συνέχεια στο τσιμέντο, το πρωί προπονήσεις, το βράδυ προπονήσεις με στόχο να γίνει κάτι καλό. Στο πρωτάθλημα Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας βγαίναμε συνήθως πρώτοι και παίρναμε μέρος στο πανεπαρχιακό πρωτάθλημα, όπου συμμετείχαν όλες οι ομάδες της επαρχίας και μία ομάδα έβγαινε στην Α Εθνική. Από την πρώτη μας συμμετοχή στο γήπεδο της ΧΑΝΘ κερδίσαμε εμπειρίες και κάθε χρόνο συμμετείχαμε στο πανεπαρχιακό μέχρι που δημιουργήθηκε η Β Εθνική και καθιερωθήκαμε εκεί. Το 1985 μετά το μπαράζ με το Μαρούσι η ομάδα μας ανέβηκε στην Α΄ Εθνική με προπονητή τον Ηλία Ιεροκλή και ήταν η δικαίωση όλων των κόπων μας» παραδέχθηκε ο κ. Πεταλωτής, τονίζοντας πως μυστικό της επιτυχίας ήταν η σκληρή δουλειά εντός του γηπέδου.
Η συμβολή του δάσκαλου Καμπερίδη στην ανάδειξη αθλητών
Στη συνέχεια ήρθε στην Ορεστιάδα ο Γιώργος Καμπερίδης, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως «δάσκαλος» καθώς αυτός ήταν που έβαλε στο γήπεδο τον Νίκο Σαμαρά και πολλούς ακόμα αθλητές και τους μύησε στον κόσμο του βόλεϊ. «Ήταν πολύ αυστηρός, πολύ σκληρός στις προπονήσεις αλλά δίκαιος» θυμάται χαρακτηριστικά ο κ. Θεόφιλος Μελάς, μέλος της διοίκησης αλλά και της θρυλικής μπάντας του ΑΟΟ. «Θυμάμαι πως έκανε φασαρία όταν υπήρχαν καθυστερήσεις στις πληρωμές, που τότε μάλιστα παίρνανε χαρτζιλίκι, ούτε καν μισθούς γιατί δεν θα μπορούσε να τους πιέσει στις προπονήσεις» ανέφερε ο κ. Μελάς αποδίδοντας στον κ. Καμπερίδη τις τιμές που του αξίζουν ως προς την μετέπειτα πορεία του ΑΟ Ορεστιάδας.
Η καθιέρωση και η εκτόξευση σε Ελλάδα και Ευρώπη
Μέσα στην δεκαετία του 90΄ ο ΑΟ Ορεστιάδας κατάφερε να καθιερωθεί και να κάνει την μία υπέρβαση μετά την άλλη. Αποκορύφωμα ήταν η πρόκριση στον τελικό του CEV Challenge Cup αποκλείοντας την Μίλαν του Μπερλουσκόνι ενώ σε ελλαδικό επίπεδο δύο φορές έφτασε στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιε και έτσι δεν πανηγύρισε κάποιον τίτλο. «Τα παιχνίδια που μείνανε στη μνήμη μου, αγωνίες και συγκινήσεις, ήταν σίγουρα με την Μίλαν, ο τελικός με τον Άρη στη Μίκρα και ο τελικός με τον Ολυμπιακό στην Ορεστιάδα. Αυτά τα 3 παιχνίδια απλά δεν ξεχνιούνται και μαζί με τα συναισθήματα που τις συνόδεψαν» παραδέχθηκε ο κ. Πεταλωτής με τον Κώστα Μπαρμπούδη, έναν από τους μεγαλύτερους αθλητές που έβγαλε η πόλη να θυμάται αυτά τα δύο παιχνίδια. «Από τον τελικό που χάσαμε στη Θεσσαλονίκη από τον Άρη, θυμάμαι την απίστευτη ατμόσφαιρα, καθώς μας ακολούθησα 3-4 λεωφορεία από την Ορεστιάδα αλλά δεν μπορέσαμε να κάνουμε την υπέρβαση. Άλλη αξέχαστη στιγμή ο τελικός στην Ορεστιάδα που όλη η πόλη πανηγύριζε πως θα κατακτούσαμε το πρωτάθλημα αλλά χάσαμε τον 5ο τελικό και τους απογοητεύσαμε». Στέλιος Κεμανετζής, Θοδωρής Μποζίδης και Ηλίας Γραμματικόπουλος, 3 εμβληματικές φυσιογνωμίες του ελληνικού βόλεϊ και αγαπημένα παιδιά στο κοινό της Ορεστιάδας συμφωνούν πως αυτοί οι χαμένοι τελικοί αποτέλεσαν την κορυφαία χαμένη ευκαιρία για την κατάκτηση ενός τίτλου. «Ήταν θέλημα Θεού να πάρει η Ορεστιάδα έναν τίτλο. Μπορεί να μην έγινε αυτό αλλά σίγουρα δεν μπορεί με τίποτα να ξεχαστεί από την μνήμη των φιλάθλων» αναφέρει ο Θοδωρής Μποζίδης με τον Στέλιο Κεμανετζή να θυμάται χαρακτηριστικά πως τις επόμενες μέρες του χαμένου τελικού πήγαινε έξω από το γήπεδο, περπατούσε και έκλαιγε για την χαμένη αυτή ευκαιρία. «Πολλές φορές το σκέφτομαι ακόμα καθώς είχαμε όλα όσα χρειαζόταν για να πάρουμε πρωτάθλημα και η απώλεια του μας στοίχισε στη συνέχεια γιατί ίσως χάθηκε η φλόγα και η δίψα για το κάτι παραπάνω» αποκάλυψε ο Ηλίας Γραμματικόπουλος.
Ο κ. Μελάς μαζί με τον κ. Γρηγόρη Αποστολίδη, τον μαέστρο της «θρυλικής μπάντας» στην λέσχη του ΑΟΟ που είναι διαμορφωμένη στα χρώματα της ομάδας θυμήθηκαν εκείνες τις 2 αναμετρήσεις και μαζί τους το παρασκήνιο. «Εκεί γνωρίζαμε από πριν πολύ καλά πως πήγαινε αυτή η δουλειά» λέει με παράπονο ο κ. Μελάς και εξηγεί «Έναν χρόνο πριν τον τελικό με τον Ολυμπιακό είχε προηγηθεί ο τελικός με τον Άρη όπου μας έβαλαν στον πέμπτο τελικό έξω από το γήπεδο ενώ είχαμε προπληρώσει 300 εισιτήρια μέσω του Ειρηνοδικείου και ήταν υποχρεωμένοι να μας βάλουν μέσα. Δεν έπρεπε να ξεκινήσει ο αγώνας αλλά ξεκίνησε. Αυτά ήταν τα τακτικά λάθη» παραδέχεται ο κ. Μελάς κάνοντας λόγω για απειρία και ανιδιοτελή αγάπη απέναντι σε ένα οργανωμένο κεντρικό σύστημα. «Μας σταμάτησαν έξω από την Θεσσαλονίκη και δεν μας άφησαν να πάμε στο γήπεδο ενώ ήμασταν οικογένειες. Στον οδηγό μάλιστα είχα πει να πάμε στο γήπεδο και ότι ζημιά γίνει θα την πληρώσω εγώ. Όταν το παιχνίδι έγινε 2-0 τότε μας έβαλαν. Ήρθε τότε ένας παράγοντας του Άρη με ύφος και μου λέει πως ότι και να κάνουμε ο Άρης με τον τσαμπουκά και την μαγκιά θα πάρει το πρωτάθλημα» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Μελάς για να συμπληρώσει ο κ. Αποστολίδης πως έτσι λειτουργεί δυστυχώς το σύστημα. «Την επόμενη χρονιά, στον πέμπτο τελικό τα εισιτήρια του Ολυμπιακού τα δώσαμε στο ξενοδοχείο. Μέχρι να μπουν στο γήπεδο, οι παίχτες του Ολυμπιακού ήταν κίτρινοι. Μόλις μπήκαν αναθάρρησαν. Αν ήταν χωρίς φιλάθλους δεν γλίτωναν με τίποτα. Αυτά όμως ήταν τα λάθη τα τακτικά. Το γήπεδο ήταν ο λάκκος των λεόντων και ίσως η ιστορία να ήταν διαφορετική αν ήμασταν πιο έμπειροι σε αυτά τα επίπεδα» συμφωνούν οι δύο άνθρωποι που οργάνωσαν την μπάντα του ΑΟ Ορεστιάδας. «Θέλανε τις μικρές επαρχιακές ομάδες μέχρι το σημείο να μην απειλούν τις μεγάλες ομάδες. Όταν όμως αρχίσαμε να κυνηγάμε τίτλους τους κακοφάνηκε. Εκεί έγιναν άλλοι άνθρωποι. Βλέπανε με μικρές ομάδες στην πόλη μας να έχει 1000 άτομα στο γήπεδο δεν μπορούσαν να το χωνέψουν. Νιώθαμε μέσα μας πως δεν πρόκειται να μας αφήσουν να φτάσουμε στην κατάκτηση του τίτλου. Σε όλα τα επίπεδα ήμασταν απροστάτευτοι. Και όταν έρχονταν εδώ ζητούσαν αστυνομική κάλυψη ενώ δεν είχε γίνει ποτέ κάτι» είπε γεμάτος παράπονο ο κ. Μελάς.
ΑΟ Ορεστιάδας – Ένα μεγάλο φυτώριο τεράστιων αθλητών
Η Ορεστιάδα και γενικότερα ο Έβρος τροφοδότησε με πλειάδα αθλητών τις Εθνικές ομάδες και γενικότερα το όπλο του ΑΟΟ ήταν η παρουσία πολλών γηγενών αθλητών. Και να προσπαθήσουμε να καταγράψουμε όλους όσους ξεκίνησαν από την «Μητρόπολη» του ελληνικού βόλεϊ σίγουρα κάποιον θα αδικήσουμε. Για το τι γινόταν όμως στις προπονήσεις μίλησαν 3 εμβληματικές φυσιογνωμίες του ΑΟΟ και συγκεκριμένα ο Στέλιος Κεμανετζής, ο Ηλίας Γραμματικόπουλος και ο Θοδωρής Μποζίδης. «Σκληρή δουλειά και πειθαρχία» ήταν το μυστικό της επιτυχίας σύμφωνα με τον Στέλιο Κεμανετζή, ο οποίος τόνισε πως μέσα από την σκληρή δουλειά κάλυπταν την κούραση από τις χιλιομετρικές αποστάσεις και την έλλειψη φιλικών αναμετρήσεων. «Οι περισσότερες ομάδες χάνανε μόλις πατούσαν στον Έβρο» είπε γελώντας ο αρχηγός του ΑΟΟ ενώ ο Ηλίας Γραμματικόπουλος συμφώνησε πως «το κλειστό γυμναστήριο σε συνδυασμό με την ένθερμη συμπαράσταση του κόσμου και την χημεία των αθλητών ήταν τα συστατικά της επιτυχίας». Και πράγματι, το στοιχείο που ξεχώριζε εκείνη την ομάδα ήταν οι ώρες που αφιέρωναν στο γήπεδο και το μεράκι των προπονητών τους για να μπορέσουν να αναδείξουν τις δυνατότητες των αθλητών, φτάνοντας τους πολλές φορές πιο πάνω από το ταβάνι τους. «Μας ωθούσε η αγάπη του κόσμου και αυτό ήταν το μυστικό για μία μικρή πόλη. Μαζί και ο τρόπος δουλειάς, η θέληση, το γεγονός πως ήμασταν μία παρέα ενωμένη έδινε την εντύπωση πως ήμασταν πάνω σε μία βάρκα και η μία επιτυχία διαδεχόταν την άλλη» ανέφερε ο Θοδωρής Μποζίδης, τονίζοντας πως ήταν άθλος μία μικρή επαρχιακή πόλη να φτάνει τόσο ψηλά.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται τα λεγόμενα του Δημήτρη Βλασακίδη τονίζοντας πως «το κυριότερο για μένα είναι ότι η ομάδα ξεχώριζε για τους γηγενείς αθλητές. Οι 10 από τους 12 ήταν από τον Δήμο Ορεστιάδας που δεν υπήρχε αλλού αυτό. Υπήρχε τρομερό δέσιμο και υπήρχε τρομερή βοήθεια από τους παράγοντες και τους φιλάθλους» για να συμπληρώσει ο Κώστας Μπαρμπούδης πως το κλίμα ήταν κάτι παραπάνω από οικογενειακό και αυτό αποτέλεσε την συνταγή της επιτυχίας για τον Όμιλο καθώς η ομάδα ήταν πραγματικά μία οικογένεια.
Η συμβολή της Diana στις επιτυχίες και η αγάπη του Πάνου Ζερίτη στον Νίκο Σαμαρά
Ένας χορηγός που ήταν σήμα κατατεθέν του ΑΟΟ ήταν η Diana με τον αείμνηστο Πάνο Ζερίτη να αγαπά παθολογικά την ομάδα του Έβρου. «Ο πρώτος μεγάλος χορηγός ήταν η Diana του Πάνου Ζερίτη, ο οποίος είχε φοβερή αδυναμία στον Σαμαρά και τον Τσακιρόπουλο αλλά και όλη την ομάδα του ΑΟΟ και μάλιστα καμάρωνε όταν κερδίζαμε τον Ολυμπιακό, καθώς είχε σχέσεις με τους παράγοντες του Ολυπιακού, πειράζοντας τους πως μία μικρή πόλη όπως της Ορεστιάδας κέρδιζε μεγαθήρια» αποκάλυψε ο κ. Πεταλωτής τονίζοντας πως ήταν σημαντική η οικονομική του συμβολή στην πορεία του Συλλόγου.
Νίκος Σαμαράς – Ο αετός του ελληνικού βόλεϊ και το καμάρι της Ορεστιάδας
Όσοι αγωνίστηκαν με τον Νίκο Σαμαρά έχουν να πουν μία ξεχωριστή κουβέντα. Ένας άνθρωπος που πάντα ήθελε να νικάει. Η είδηση του απρόσμενου θανάτου έσκασε σαν βόμβα στην Ορεστιάδα, όπου μεγάλωσε και αγαπήθηκε όσο λίγοι.
«Ο Σαμαράς δεν θα ήταν Σαμαράς αν δεν ήταν ο Καμπερίδης. Αυτός τον είχε δει και το είχε πάρει προσωπικά και περίμενε έξω από το σπίτι της γιαγιάς του για να τον πείσει να ασχοληθεί με το άθλημα λέγοντας χαρακτηριστικά πως ¨αν δεν έρθεις θα σου σπάσω τα γόνατᨻ αποκάλυψε ο κ. Μελάς και ανέφερε χαρακτηριστικά την φράση του «Δασκάλου» πως «αυτόν θα τον δεις και θα τρίβεις τα μάτια σου σε έναν χρόνο» τονίζοντας πως «ότι καλύτερο έχει ο Θεός για το βόλεϊ το έδωσε πάνω του». Ο Καμπερίδης ήθελε να τον κάνει πασαδόρο γιατί τότε δεν υπήρχε δίμετρος πασαδόρος αλλά τελικά καθιερώθηκε ως ακραίος γιατί εκεί υπέφεραν οι ομάδες και τα συνδύαζε όλα.
Για έναν ηγέτη με όλα τα γράμματα κεφαλαία έκανε λόγο ο Θοδωρής Μποζίδης ενώ ο Στέλιος Κεμανετζής δεν έκρυψε πως ακόμα πιστεύει πως είναι μία από τις πλάκες που συχνά-πυκνά σκαρφιζόταν ο Σαμαράς. «Τεράστιος, αετός, μεγάλος συμπαίχτης, πολύ καλός φίλος και δουλευταράς. Αν κάτι τον ξεχώριζε από όλους τους υπόλοιπους ήταν η εργατικότητα του και η επιμονή για να νικήσει» υπογράμμισε χαρακτηριστικά ο Στέλιος Κεμανετζής για να συμπληρώσει ο Ηλίας Γραμματικόπουλος πως «ήταν αδερφός, μέντορας και κολώνα της ομάδας ενώ η απουσία του είναι αισθητή σε όλο το βόλεϊ».
Ο Νίκος Σαμαράς αφιέρωνε πολλές ώρες στο γήπεδο δουλεύοντας σκληρά και αποτελούσε παράδειγμα για όλους τους συμπαίχτες του και πρότυπο για τις επόμενες γενιές. «Ο Σαμαράς ώθησε τον κόσμο στο να αγαπήσει το βόλεϊ και να το παρακολουθεί ένθερμα» τόνισε ο Στέλιος Κεμανετζής, ο οποίος συμφώνησε με τον Πολ Πεταλωτή πως πρόκειται για τον «Γκάλη του βόλεϊ».
Για τον Κώστα Μπαρμπούδη και τον Δημήτρη Βλασακίδη αποτέλεσε πρότυπο και λόγος για να ασχοληθούν πιο ενεργά με το βόλεϊ. Από την πλευρά του ο κ. Μαυρίδης χαρακτήρισε τον Σαμαρά ως «το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του αθλητικού ιδεώδους που θέλουμε να έχουμε στην περιοχή μας» ενώ ο κ. Πεταλωτής συμφώνησε με τον χαρακτηρισμό «Γκάλης του βόλεϊ» που του έχει αποδοθεί.
Κανείς στην Ορεστιάδα δεν μπορεί να πιστέψει πως ο «Αετός» τους έφυγε τόσο γρήγορα και κυρίως τόσο άδικα. Δεν έφυγε με τις καλύτερες σχέσεις από την Ορεστιάδα το 98΄ για να αγωνιστεί στην Φαλκονάρα, παρόλα αυτά όμως χάρισε 25 εκατομμύρια δραχμές στον Σύλλογο. Εκεί μάλιστα είχε προκαλέσει έκπληξη στους ιθύνοντες του Συλλόγου καθώς δεν είχαν δει ξανά τέτοια αποτελέσματα στις εργομετρικές εξετάσεις. «Όλα τα καλά τα έδωσε πάνω του και δυστυχώς μας τον πήρε γρήγορα από κοντά μας» είπε σχεδόν βουρκωμένος ο κ. Μελάς.
Μπορεί ο Σαμαράς να μην βρίσκεται ανάμεσα μας αλλά στην Ορεστιάδα όπου και αν κοιτάξεις έχει μείνει συνώνυμο των «χρυσών χρόνων» του ΑΟΟ.
«Ορεστιάδα σημαίνει καθήκον πίστη όνειρο και απέραντη αγάπη»
Μπορεί ο ΑΟ Ορεστιάδας να μην κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο αλλά κέρδισε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Την αγάπη του κόσμου και τον σεβασμό όλων. Εμπνευστής του πανό ήταν ο κ. Μελάς, ο οποίος τόνισε πως για αυτόν και την γενιά του ο ΑΟ Ορεστιάδας ήταν η μεγαλύτερη διέξοδος. «Για μένα έχει σημασία ότι ο ΑΟ Ορεστιάδας έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, αγαπήθηκε από πολύ κόσμο και έρχεται σε δεύτερη μοίρα ότι δεν πήραμε κάποιον τίτλο. Το άθλημα αγαπήθηκε από όλη την πόλη, παράγαμε αθλητές που αγωνίστηκαν στις Εθνικές ομάδες» επισήμανε ο κ. Πεταλωτής ενώ ο Δήμαρχος της Ορεστιάδας κ. Βασίλης Μαυρίδης τόνισε πως «Ο ΑΟΟ είναι η ίδια ιστορία της πόλης. Όλοι μεγαλώσαμε με την προσμονή να δούμε αγώνα του ΑΟΟ και ήταν πάντα χαρά κάθε αγωνιστική υποχρέωση και σημείο αναφοράς. Ήταν το καμάρι μας και μας έδωσε τη δύναμη και την ικανοποίηση να έχουμε μία ομάδα που διαπρέπει σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. «Όταν παίζαμε στην Ευρώπη, έρχονταν Έλληνες Ομογενείς και μας υποστήριζαν και έπαιρναν δύναμη, όπως και εμείς εντός παρκέ που τους βλέπαμε να περιμένουν χαρά από εμάς» υπογράμμισε ο Στέλιος Κεμανετζής, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ευλογημένο που ήταν μέλος αυτής της ομάδας. «Όλη η πόλη ζούσε για την ομάδα, για τους αγώνες, ερχόταν στα εκτός ενώ σε κάθε αγώνα, σε Ελλάδα και Ευρώπη πάντα βρίσκονταν Ορεστιαδίτες στις κερκίδες» θυμάται χαρακτηριστικά ο αρχηγός. Τι ήταν αυτό που ξεχώριζε τον ΑΟ Ορεστιάδας όμως; «Η Διοικητική ομοψυχία, η ομοιογένεια στο αθλητικό δυναμικό, οι ποιοτικές προσθήκες από ξένους αθλητές που ανέβαζαν και εμάς επίπεδο αλλά και η ανιδιοτελής αγάπη του κόσμου και η παρουσία εξαιρετικών προπονητών» ήταν τα στοιχεία που ξεχώριζαν την Ορεστιάδα σύμφωνα με τον ίδιο. Η ιστορία συνεχίζεται και το επώνυμο Μποζίδης συνεχίζεται στα αναπτυξιακά τμήματα με τον περήφανο πατέρα να εύχεται η ομάδα να επιστρέψει ψηλά αλλά γνωρίζει καλά πως ο αθλητισμός στο μυαλό των παιδιών έρχεται σε δεύτερη μοίρα καθώς προτεραιότητα είναι η επαγγελματική αποκατάσταση αλλά όπλο του ΑΟ Ορεστιάδας είναι το μεράκι των ανθρώπων που διαχρονικά ασχολούνται με αυτόν.
Η ιστορία του ΑΟΟ σημάδεψε την σύγχρονη ιστορία της πόλης μας» ενώ ο νυν πρόεδρος του ΑΟΟ κ. Παντελής Δραχτίδης γνωρίζοντας καλά την βαρύτητα της αποστολής που κουβαλάει επισήμανε πως πρόκειται για μία ομάδα φαινόμενο «Η ιστορία της ομάδας θα μπορούσε να γραφτεί σε τόμους και είχε σημαντικές προσωπικότητες εντός και εκτός γηπέδου μα πάνω από όλα την αγάπη του κόσμου» και συμπλήρωσε πως η ιστορία του ΑΟΟ αποτελεί πηγή έμπνευσης για να παλέψουν να φέρουν ξανά τον Σύλλογο εκεί που αξίζει. Τέλος, ο άνθρωπος που διαχειρίζεται τη νέα γενιά αθλητών και ήταν μέλος της ομάδας που το 2014 πανηγύρισε την άνοδο στην Α1, ο Θοδωρής Χουσίδης χαρακτηρίζοντας ευλογία να εργάζεται με το σήμα του ΑΟΟ στο σημείο της καρδιάς τόνισε πως στόχος είναι να έρθουν όλο και περισσότερα παιδιά στο γήπεδο. «Πέρυσι καταφέραμε να φτάσουμε στο Final-4 του πανελλήνιου πρωταθλήματος παίδων ενώ από 65 παιδιά που ήταν στις ακαδημίες φτάσαμε τα 120» επισήμανε ο προπονητής του παιδικού τμήματος του ΑΟΟ τονίζοντας πως μόνο μέσα από την ανάδειξη νέων γηγενών αθλητών θα μπορέσει ο ΑΟ Ορεστιάδας να πανηγυρίσει εκ νέου επιτυχίες. «Κάνουμε την προσπάθεια μας, ξεκινάμε την βάση από κάτω και είναι δύσκολες οι συνθήκες για τον αθλητισμό για τα παιδιά αλλά οι ακαδημίες είναι το δυνατό κομμάτι του ΑΟΟ και προσπαθούμε με υπομονή να φτιάξουμε ένα νέο κορμό, μία βάση που να οδηγήσει την ομάδα πολύ ψηλά» τόνισε ο Ηλίας Γραμματικόπουλος, που συμβάλλει και αυτός στο κομμάτι των υποδομών.
«Μπορεί να Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε, να είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα» όπως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αντί για επιλόγου, παρόλα αυτά δεν μπορεί να σβηστεί έτσι μία τέτοια ομάδα. Αντίθετα, μέσα από τις στάχτες της και κυρίως με γνώμονα αυτήν την τεράστια ιστορία θα αναδυθεί και με την αγάπη της πόλης και των ανθρώπων της θα φτάσει εκεί που αξίζει, στην κορυφή. Γιατί η ιστορία κάτι οφείλει, κάτι χρωστάει στον Αθλητικό Όμιλο Ορεστιάδας στα επόμενα 50 χρόνια ιστορίας!
Πηγή: Εφημερίδα SportDay
Θέμα: Βασίλης Στοάκης
