Τέλος εποχής για τον σπουδαίο Κώστα Μπανιώτη!

Τέτοια εποχή με τον Κώστα Μπανιώτη θα μιλούσαμε για την εκκίνηση της νέας σεζόν, τους στόχους και τις νέες προκλήσεις που θα είχε μπροστά του.

Αυτή τη φορά η συζήτηση αφορούσε το «αντίο» του στους στίβους, που σίγουρα αφήνει ένα μεγάλο κενό στο αγώνισμα που έγραψε τη δική του ιστορία, το ύψος.

Ο σπουδαίος Θρακιώτης πρωταθλητής μας αποφάσισε να κρεμάσει τα σπάικ του, αφήνοντας μια μεγάλη παρακαταθήκη στο αγώνισμα.

Ο τελευταίος του αγώνα να θυμίσουμε ήταν στις 26 Ιουνίου του 2021 στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στο Σμεντέρεβο της Σερβίας, όπου είχε καταλάβει την τέταρτη θέση. Μετείχε νωρίτερα και με την Εθνική Ομάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων στο Κλουζ Ναπόκα, όπου είχε πάρει την 3η θέση, ενώ είχε αναδειχθεί πρωταθλητής στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Α-Γ στην Πάτρα.

Το Sportime μίλησε με τον Κομοτηναίο πρωταθλητή.

– Κώστα πήρες την απόφαση να σταματήσεις τον πρωταθλητισμό.

«Νομίζω ότι έκλεισε ένα κύκλος. Αποφάσισα να σταματήσω, να γυρίσω σελίδα και να επιστρέψω στην Κομοτηνή».

– Τι γεύση σου άφησε ο αθλητισμός;

«Καλή. Θυμάμαι πάντα τις καλές στιγμές. Είμαι ευγνώμων για τα όσα μου προσέφερε. Πέρασα πολύ όμορφα και βγαίνω από τον στίβο χαρούμενος και χορτασμένος».

– Έχεις αποφασίσει τι θα κάνεις από εδώ και πέρα;

«Όχι ακόμη. Με την επιστροφή μου στην Κομοτηνή θα δω κάποια πράγματα και θα αποφασίσω».

– Θα ήθελες να συνεχίσεις με τον στίβο;

«Θέλω να μείνω στο χώρο. Θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με την προπονητική. Θα μου άρεσε να μεταφέρω τις γνώσεις και την εμπειρία που απέκτησα από τον πρωταθλητισμό και το ύψος στη νέα γενιά. Όμως οι συνθήκες και το περιβάλλον δεν βοηθούν και αναφέρομαι στον ΣΕΓΑΣ. Ελπίζω η νέα διοίκηση να είναι στην κατεύθυνση να βοηθήσει».

– Πώς βλέπεις ως τώρα τη νέα Διοίκηση στον ΣΕΓΑΣ;

«Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν και πρέπει να αλλάξουν πράγματα. Γνωρίζουν πολύ καλά από αθλητισμό, όπως για παράδειγμα ο Κώστας Κεντέρης, ο οποίος δείχνει πως θέλει να βοηθήσει. Ασχολείται και δίνει λύσεις σε προβλήματα και με προσωπικό κόπο».

– Τι θυμάσαι από τον στίβο και το ξεκίνημά σου;

«Ήταν εντελώς τυχαίο. Έπαιζα μπάσκετ και μάλιστα, ήμουν επίλεκτος της Εθνικής Ομάδας. Κάποια στιγμή μου είχαν πει για να μετάσχω σε σχολικούς αγώνες στον στίβο. Θα αγωνιζόμουν στο ύψος, αλλά δεν είχα σκοπό να πάω, όταν η μητέρα μου είχε πει εκείνη την ημέρα. «Δεν έχεις να πας σε κάποιους αγώνες;». Αποφάσισα να πάω, έκανα 1,65μ. με στραντλ και είχα πάρει την πρόκριση για τον τελικό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Μου άρεσε και ουσιαστικά την περίοδο 2002-2003, στη Β’ Λυκείου ήταν το ξεκίνημά μου με τον στίβο και παράτησα το μπάσκετ».

– Με την Εθνική Ομάδα Ανδρών- Γυναικών;

«Πήγα στη Θεσσαλονίκη το 2005, με προπονητή τον Γιώργο Τσούγκο και η πρώτη μεγάλη διοργάνωση που μετείχα με την Εθνική Ομάδα ήταν το 2007 στο Μπρούνο Ζάουλι. Μετείχα μετά σε διάφορες διοργανώσεις με την Εθνική Ομάδα 14-15 χρόνια και ήταν σημαντικό για μένα που προχώρησα αθλητικά όντας συναθλητής με αθλητές όπως η Φανή Χαλκιά, η Πηγή Δεβετζή και πολλοί άλλοι».

– Όλα τα χρόνια έμεινες στην Ολυμπιάδα Κομοτηνής και είχες συνεργασία από το 2005 μέχρι και τώρα που αποφάσισες να σταματήσεις με τον προπονητή Γιώργο Τσούγκο.

«Ναι. Μπορεί και κάποιος να με πει βαρετό σε αυτό το κομμάτι. Ποτέ δεν άλλαξα σύλλογο, από την αρχή γράφτηκε στην Ολυμπιάδα Κομοτηνής. Ξεκίνησα με προπονητή τον Μανώλη Μητηλέτση, μετά είχα τον Γιώργο Δαστερίδη και από το 2005 που πήγα στη Θεσσαλονίκη είμαι με τον Γιώργο Τσούγκο».

– Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερή σου στιγμή;

«Υπάρχουν πολλές για μένα. Τώρα αν ήταν να ξεχωρίσω κάποιες θα ήταν η πρώτη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2008 στο Πεκίνο. Όταν έκανε το ρεκόρ με 2,34μ. στους Μεσογειακούς Αγώνες στη Μερσίνα και το ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στη Γλασκώβη. Πάντως, μια ακόμη δυνατή στιγμή για μένα ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στην Κωνσταντινούπολη. Στον τελικό στο στάδιο είχε έρθει πολύς κόσμος, άνθρωποι που με ήξεραν από μικρό στην Κομοτηνή και είχαν δημιουργήσει ένα πέταλο με σκοπό να δουν και να με στηρίξουν».

– Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις για αυτό σου το ταξίδι στους στίβους;

Πάνω απ’ όλα τους γονείς μου, που στήριξαν από την αρχή τα όνειρά μου. Ευχαριστώ τον προπονητή μου Γιώργο Τσούγκο που περάσαμε μαζί μια σχεδόν δεκαπενταετία, τον Θανάση Ζερμπίλη και τον κουμπάρο μου και δικηγόρο Γρηγόρη Ιωαννίδη. Είναι οι άνθρωποι που στα δύσκολα ήταν κοντά μου και με στήριξαν και χωρίς αυτούς ίσως να είχα σταματήσει νωρίτερα».

Το βιογραφικό του