Έντονη είναι η κριτική που ασκείται στην ομάδα της Ξάνθης το τελευταίο διάστημα και ειδικά μετά την ήττα από τον Απόλλωνα στην Ριζούπολη.
Κριτική που στη βάση της, για την εικόνα δηλαδή της ομάδας, έχει φυσικά λογική. Άλλωστε δεν είναι καθόλου τιμητικό για τον ΑΟΞ να είναι η μοναδική ομάδα που έχασε από την ομάδα της Αθήνας. Όμως δεν κατανοώ την ακραία κριτική που πολλές φορές ξεφεύγει από το αγωνιστικό, με αποτέλεσμα να βλέπουμε διάφορες ασυναρτησίες να γράφονται και να λέγονται δεξιά και αριστερά.
Προσωπικά, είμαι από τους πρώτους που έχει καυτηριάσει αρκετές απο της επιλογές που έχουν γίνει όχι μόνο το φετινό καλοκαίρι αλλά των τελευταίων χρόνων, όμως δεν είναι η κατάλληλη ώρα για αναζήτηση ευθυνών, αυτή την στιγμή προέχουν και πρέπει να κερδηθούν τα παιχνίδια με τη Νίκη Βόλου για το Κύπελλο Ελλάδας την Τετάρτη και εν συνεχεία αυτό της Κυριακής με τον Άρη στα Πηγάδια.
Δύο ματς με σημαντικό κίνητρο αμφότερα, αυτό με τη Νίκη όχι απλά για την εξασφάλιση της πρόκρισης αλλά και της πρώτης θέσης του ομίλου, που μπορεί να φέρει μια ευνοϊκή για την ομάδα κλήρωση στην επόμενη φάση, ενώ σε αυτό με τον Άρη, είναι σαφές ότι η ομάδα ψάχνει ένα τρίποντο ψυχολογίας που θα την διατηρήσει κοντά στις θέσεις της πρώτης πεντάδας και φυσικά μακριά από την επικίνδυνη ζώνη, ενώ παράλληλα θα φέρει ηρεμία.
Μια ηρεμία που είναι απαιτούμενη σε μια κομβική για το μέλλον του συλλόγου χρονιά, με πολλές και σημαντικές ειδήσεις να έρχονται το 2019. Αυτό που προέχει όμως για τον σύλλογο είναι τα δύο τελευταία ματς του 2018 που μπορούν να φέρουν μεγαλύτερους τριγμούς ή ηρεμία και καθαρό μυαλό.
ΥΓ. Είναι δεδομένο πως η ομάδα θέλει ενίσχυση, όμως θα πρέπει να υπάρχει και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά της ομάδας, παιδιά που όποτε αγωνίστηκαν ενώ έδειξαν έτοιμα να αρπάξουν την ευκαιρία ξαφνικά… χάθηκαν.
ΥΓ1 Οπότε υπομονή και στήριξη στην ομάδα.
