Σε μια τόσο ιδιαίτερη χρονιά, που οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα γίνουν, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όλα τα αθλητικά γεγονότα έχουν αναβληθεί επ’αόριστον, ο αθλητισμός καλείται με τον τρόπο του να σταθεί πάνω απ’όλα αυτά και να στείλει ένα πανανθρώπινο μήνυμα.
Και μπορεί!
Γιατί ο αθλητισμός είναι πάνω από τα ρεκόρ, τα μετάλλια, τα τρόπαια, τα ισχυρά συμβόλαια. Είναι ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο, που όπως έλεγε και ο Νέλσον Μαντέλα, απευθύνεται στους νέους με έναν τρόπο, που καμία άλλη συνθήκη, κοινωνική ή πολιτική, δεν καταφέρνει και ταυτόχρονα μπορεί να είναι μια απάντηση στα μεγάλα σύγχρονα προβλήματα της εποχής μας. Και ποιός μπορεί να αρνηθεί πως ένα από αυτά είναι η τρομερή και πάλι έκρηξη της βίας; Πόλεμοι σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Τρομοκρατία σε κάθε μήκος και πλάτος της γης μας. Bullying στα σχολεία μας, που μπορεί να είναι και η χειρότερη μορφή βίας, μια και είναι αυτή που ξεκινάει από μικρά παιδιά και απευθύνεται σε μικρά παιδιά, που αύριο θα είναι ενήλικοι και ίσως ηγέτες που θα αποφασίζουν για τις τύχες όλων μας.
Πιστεύω ακράδαντα, πως η πιο βαθιά ρίζα του προβλήματος της βίας στην εποχή μας είναι η αίσθηση της διαφορετικότητας, που πολλές φορές μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τον διαφορετικό άνθρωπο προς εμάς ή κατώτερο σε σχέση με μας ή επικίνδυνο προς εμάς. Και εκεί κάνουμε το μεγαλύτερο λάθος, ξεχνώντας, πως η ομορφιά του κόσμου μας βασίζεται στο γεγονός, ότι δεν μοιάζουμε μεταξύ μας και ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, δημιουργώντας ένα παζλ εξαιρετικά ενδιαφέρον και ουσιαστικό.
Στον αθλητισμό διαφορές, όπως η γλώσσα μας, η θρησκεία μας, η ιστορία μας, το μορφωτικό μας επίπεδο, η οικονομική μας κατάσταση, ο σεξουαλικός μας προσανατολισμός, το χρώμα μας, το περιβάλλον μας, λειτουργούν με έναν αντίθετο τρόπο, δημιουργώντας γέφυρες και όχι τείχη. Αν κλείσουμε για λίγο τα μάτια μας και φανταστούμε τον τελικό, παραδείγματος χάριν, του τελικού των 100 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα δούμε μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Οκτώ άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλον, με όλα αυτά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, περιμένοντας την εκκίνηση του αφέτη, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζονται ή να είναι φίλοι, που όμως αφήνουν κάτι διαφορετικό να τους φέρει κοντά και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από το όνειρό τους. Δούλεψαν τόσο σκληρά σχεδόν μια ολόκληρη ζωή, για να φτάσουν σε αυτή τη στιγμή να διεκδικήσουν το όνειρό τους, που δεν μπορούν παρά να βλέπουν με εκτίμηση και τον άλλον άνθρωπο δίπλα τους, που έχει κάνει ακριβώς το ίδιο στη ζωή του.
Αν λοιπόν αφήσουμε τα όνειρά μας σε αυτή τη ζωή να μας φέρνουν κοντά, ίσως έχουμε κάνει το πιο σημαντικό βήμα, προκειμένου να βάλουμε στην άκρη όλα εκείνα τα μικρά και ασήμαντα που μας απομακρύνουν.
Ας είναι λοιπόν η Παγκόσμια Ημέρα Αθλητισμού μια μέρα, που μπορεί να εξάρει τη σημασία του αθλητισμού στην επικράτηση της ειρήνης, της συμφιλίωσης στον κόσμο, στην καταπολέμηση των διακρίσεων κάθε μορφής, των προκαταλήψεων, του φόβου και των παρεξηγήσεων. Μια μέρα, που επιλέχθηκε κατόπιν πρότασης της Μόνιμης Αντιπροσωπείας της Ελλάδας στον ΟΗΕ, αφού αυτή είναι η ημέρα της αναβίωσης των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1896, 6 Απριλίου για το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, 25 Μαρτιίου για την Ελλάδα, που ακολουθούσε ακόμα το παλιό τότε Ιουλιανό ημερολόγιο, ημέρα δηλαδή της Εθνικής Επετείου, της χώρας που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, της χώρας μας.
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΘΕΛΩ ΜΠΟΡΩ
Νίκος Μιχαλόπουλος
Συγγραφέας – Εκπαιδευτικός – Πρωταθλητής Ακοντισμού – Ακτιβιστής
www.nikosmichalopoulos.gr
