Δεκατρία χρόνια πριν, στις 12 Ιουλίου 1991, η εθνική ομάδα αγωνιζόταν στον τελικό των Μεσογειακών Αγώνων που διεξάγονταν στην Αθήνα
Ο αντίπαλος, ένα «καυτό» όνομα από πολιτικής άποψης, η Τουρκία, αφορμή για να γνωρίσει το ΟΑΚΑ θαυμαστή πληρότητα μέσ’ το κατακαλόκαιρο (πλέον των 60.000 οι θεατές). Η τελευταία φορά που η εθνική μας είχε αναδειχθεί μεσογειονίκης ήταν 40 χρόνια πριν από την Αθήνα, στην Αλεξάνδρεια, νικώντας τότε τους αμφιτρύωνες με 2-0 και συντρίβοντας την Συρία με 4-0.
Πριν από τον τελικό η Ελλάδα είχε αντιμετωπίσει στον β’ όμιλο την Αλβανία (5-0) και την Αλγερία (3-0). Στον ημιτελικό της 8ης Ιουλίου στο «Γ.Καραϊσκάκης» ύστερα από δραματική εξέλιξη κατέβαλε την Γιουγκοσλαβία με 2-1 στην παράταση, με αυτή να είναι η τελευταία εμφάνιση των ενωμένων «πλάβι» σε εθνικό επίπεδο. Από την πλευρά τους, οι Τούρκοι παρουσιάζοντας μια πολύ αξιόμαχη ομάδα είχαν κάνει την έκπληξη στον α’όμιλο κερδίζοντας την Ιταλία με 2-0 και χάνοντας από την Αίγυπτο με 2-1 ενώ στον ημιτελικό είχαν καταβάλει το Μαρόκο με 1-0. Η πορεία της «γαλανόλευκης» ομάδας δεν ήταν τυχαία, καθώς αρκετοί από τους παίκτες είχαν αγωνιστεί και στον τελικό του ευρωπαϊκού ελπίδων το 1988 (ήττα από την Γαλλία με 3-0).
Η εθνική στο πρώτο ημίχρονο διατήρησε την υπεροχή επισκεπτόμενη την εστία των Τούρκων κυρίως με τον Παναγιώτη Σοφιανόπουλο και τον ομογενή Δημήτρη Μούτα, με τους φιλοξενούμενους να «απαντούν» στις ευκαιρίες με τον Κερίμογλου. Στιγμές πριν από την λήξη του ημιχρόνου όμως, ο Θεόφιλος Καρασαββίδης επιχειρεί σουτ μέσα από την περιοχή, ο τερματοφύλακας αποκρούει προσωρινά και στην επαναφορά ο Πέτρος Μαρινάκης ανοίγει το σκορ (1-0).
Ενθουσιασμός και πίστη για την νίκη γέμισε τους Έλληνες παίκτες όχι όμως και κάποιους «Ελληνάρες» της εξέδρας, που μετά την επίτευξη του τέρματος θεώρησαν χρήσιμο να …ξεφορτωθούν ό,τι είχε απομείνει στις τσέπες τους εξασκώντας παραλλήλως και τα… γαλλικά τους προς τους αντιπάλους. Η ένταση αυτή λίγο έλειψε να προκαλέσει την διακοπή του αγώνα, αλλά με την παρέμβαση κάποιων προσγειωμένων εγκεφάλων συνεχίστηκε και είχε ακόμη «ψωμί»: Στο 57’ ισοφαρίζει με κεφαλιά ο Κερίμογλου και προβληματισμός σκορπίστηκε στο ελληνικό στρατόπεδο, που χρειαζόταν ένα ξέσπασμα. Πράγματι, στο 68’ ο νεαρός, τότε, άσσος του ΠΑΟ Γιώργος Δώνης αντικαθιστά τον άρτι μετεγγραφηθέντα στην ΑΕΚ Αλέξη Αλεξανδρή και δύο λεπτά μετά, ύστερα από σουτ εντός περιοχής, γράφει το 2-1 μέσα σε γενική ανακούφιση. Οι Τούρκοι επιχείρησαν να επανέλθουν με ευκαιρία του Κερίμογλου στο 73’, αλλά πλέον το παιχνίδι είχε «ανοίξει» και η μια ευκαιρία διαδεχόταν την άλλη με αποκορύφωμα το δοκάρι του Σοφιανόπουλου στο 76’. Αλλά 5 λεπτά αργότερα, ο Σερραίος επιθετικός δεν άφησε ανεκμεταλλευτη την μεταβίβαση ακριβείας του Μούτα κάνοντας το 3-1 μέσα σε αλαλαγμούς από την «ηφαιστειωδης» κοινό. Ήταν το επιστέγασμα των εξαιρετικών του εμφανίσεων στην διοργάνωση παρά το γεγονός ότι δεν καθιερώθηκε ποτέ στον Ολυμπιακό. Ο θρίαμβος της εθνικής ομάδας ήταν δίκαιος και τα γενικότερα σχόλια (με εξαίρεση ασφαλώς την δράση των κάφρων) για την τέλεση των αγώνων ήταν κολακευτικά
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Στέφανος Πετρίτσης διαχειρίστηκε πολύ καλά ένα υλικό με πλούσιο ταλέντο που δεν είχε και πολύ χρόνο να «δεθεί», ενώ ο προπονητής της γείτονος, ο… αιώνιος Φατίχ Τερίμ αφού διαμαρτυρήθηκε για τις συνθήκες που επικράτησαν στον τελικό, έδωσε και εκείνος τα εύσημα στους διοργανωτές.
ΣΚΟΡΕΡ :43’ Π.Μαρινάκης, 70’ Δώνης, 81’ Σοφιανόπουλος – 57’ Κερίμογλου
ΕΛΛΑΣ (Στέφανος Πετρίτσης): Χανιωτάκης, Γιουκούδης, Άρ.Καρασαββίδης, Μ.Παπαδόπουλος, Παυλόπουλος, Ουζουνίδης, Π.Μαρινάκης, Αποστόλου, Αλεξανδρής (68’Δώνης), Μούτας (87’Μητσόπουλος), Σοφιανόπουλος.
ΤΟΥΡΚΙΑ (Φατίχ Τερίμ): Νταγντελέν, Γκιουνγκάρ, Οκούρογλου (74’ Ταζ), Ακυέλ, Κορκμάζ, Τεμιζκάνογλου, Άλπ, Χαμζάογλου, Γκιουλέρ, Χακάν Σουκούρ, Κερίμογλου.
