Στο Νησί το αποκαλούν East Midlands derby ή A52 derby (από τον δρόμο που ενώνει τις δύο πόλεις). Παλιότερη έρευνα το είχε αναδείξει ως το 11ο, σε αντιπαλότητα, ντέρμπι στην Αγγλία (με πρώτο το Γουέστ Μπρομ –Γουλβς παρακαλώ, και δεύτερο το Ιπσουϊτς – Νόριτς!).
Το Νότιγχαμ Φόρεστ – Ντέρμπι Κάουντι μετετράπη σε ένα πραγματικά ξεχωριστό αγώνα και για τις δύο, κυρίως επειδή από αμφότερες πέρασε, και άφησε το στίγμα του ο Μπράιαν Κλαφ. Ερωτούμενος κάποτε, ο «Κλάφι» είχε παραδεχθεί ότι είχε… αγαπήσει την Κάουντι και είχε ερωτευτεί τη Φόρεστ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο έρωτας πάει κι έρχεται, αλλά η αγάπη μένει. Τα 22 χιλιόμετρα που χωρίζουν το Νότιγχαμ από το Ντέρμπι απέκτησαν… όνομα εδώ και λίγα χρόνια καθώς ο Α52 αποκαλείται «Μπράιαν Κλαφ», σε μια συμβολική κίνηση που θα υπενθυμίζει για πάντα ότι τις δυο αυτές πόλεις χωρίζει και ταυτόχρονα ενώνει ένας άνθρωπος.
Το φόρτε του ήταν να μεταμορφώνει άσημες ομάδες σε «βασίλισσες». Το έκανε πρώτα με την Ντέρμπι Κάουντι (1967-1973). Την ανέβασε στην πρώτη κατηγορία, την έστεψε Πρωταθλήτρια Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία της, κι έπειτα την οδήγησε μέχρι τους ημιτελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Αδιανόητο. Υστερα, με τη Νότιγχαμ Φόρεστ (1975-93). Μία μέτρια ομάδα που πάλευε να κρατηθεί στη β’ κατηγορία (τη σημερινή Championship). Την ανέδειξε Πρωταθλήτρια και κατέκτησε μαζί της δύο διαδοχικά Κύπελλα Πρωταθλητριών. Αυτό κι αν είναι αδιανόητο: προβιβασμός το 1977, πρωτάθλημα το 1978, Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1979 και το 1980.
Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε κι επόμενο, προπονητή που να σάρωσε τρεις major τίτλους με ποδοσφαιριστές δεύτερης διαλογής που συνάντησε, ή με κάποιους που εκείνος έφερε στις ομάδες του – ενώ όλοι τους θεωρούσαν «τελειωμένους». Ηταν ο προφήτης του σύγχρονου σκάουτινγκ. Ο Κλαφ ανέλαβε την πανίσχυρη Λιντς, αντί τ0υ Ντον Ρέβι που πήγε στην εθνική Αγγλίας. Απέτυχε, για γνωστούς και μη, λόγους και κατόπιν πήγε στη Φόρεστ όταν αυτή βολόδερνε στα μισά της βαθμολογίας της β’ κατηγορίας. Ό,τι έπρεπε! Εμεινε στο Νότιγχαμ μέχρι το 1993 αλλά δεν κατάφερε ποτέ ξανά να πλησιάσει την επιτυχία εκείνης της τριετίας. Ε, και; Ο μύθος του παραμένει για πάντα ζωντανός. Ο ίδιος, όχι. Πέθανε τον Σεπτέμβρη του 2004, όταν ο ποδοσφαιρικός πλανήτης συνειδητοποίησε ότι ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά είχε δια παντός χαθεί.
Διαβάστε ΕΔΩ το πλήρες άρθρο και τα προγνωστικά του Νίκου Μποζιονέλου
