Η Μαρία Χατζηνικολάου είναι μία από τις καλύτερες αθλήτριες που έχει βγάλει το ελληνικό βόλεϊ και ο Έβρος. Με μπαμπά από την Ορεστιάδα και μαμά από την Αλεξανδρούπολη, η Μαρία δεν γινόταν να μην ασχοληθεί με το βόλεϊ.
Μόλις στα 8 της χρόνια μετακόμισε με τους γονείς της από την Ορεστιάδα στην Αλεξανδρούπολη. Πρώτες της ομάδες στην καριέρα της ο Ποντιακός και η Νίκη Αλεξανδρούπολης. Το ταλέντο της νεαρής τότε κεντρικού φάνηκε και δεν άργησαν να ενδιαφερθούν ομάδες από την Αθήνα. Τα Βριλήσσια ήταν αυτά που την έκαναν δικιά τους. Εκεί στα 8 χρόνια που έμεινε πανηγύρισε 6 τίτλους (2 πρωταθλήματα & 4 κύπελλα).
Συνέχεια είχε η ΑΕΚ τη σεζόν 2005/06 και ακολούθησε ο Ολυμπιακός στον οποίο αγωνίστηκε άλλα 3 και ο Παναθηναϊκός όπου έπαιξε επίσης 3 χρονιές κατακτώντας 2 πρωταθλήματα και 1 κύπελλο. Η σεζόν 2012/13 θα τη βρει στη Νάξο και στον Πανναξιακό, ενώ την επόμενη θα επισρέψει στα Βριλήσσια. Το 2014/15 είναι η μόνη σεζόν στην καριέρα της που δεν έπαιξε βόλεϊ και αυτό για έναν πολύ σπουδαίο λόγο. Γιατί έφερε στον κόσμο την κορούλα της. Επιστρέφει στα γήπεδα την αμέσως επόμενη σεζόν και παίζει για 2 χρόνια στην Ηλιούπολη. Τότε, μαζί με τον σύζυγο της, αποφασίζουν για το καλό του παιδιού αλλά και για το δικό τους καλό, να μετακομίσουν στην Αλεξανδρούπολη. Όπως λέει η ίδια η Μαρία «η ζωή εδώ είναι πολύ καλύτερη απ’ ότι θα ήταν στην Αθήνα και επιπλέον εδώ έχουμε τη βοήθεια που χρειαζόμαστε».
Το ότι επέστρεψε όμως στον τόπο της, αυτό δεν σήμαινε ότι θα σταματήσει να κάνει αυτό που αγαπάει. Η Χατζηνικολάου βρίσκεται σε συζητήσεις με τη Νίκη Αλεξ/πολης για να αναλάβει πόστο στις ακαδημίες του συλλόγου και για να βοηθήσει και τη γυναικεία ομάδα στην Α2.
Πάμε όμως να δούμε τι είπε η Μαρία Χατζηνικολάου στην αποκλειστική της συνέντευξη στην εφημερίδα ΕβροSport.
Μετά από 20 χρόνια είσαι και πάλι στη Νίκη Αλεξανδρούπολης. Ποια είναι τα συναισθήματα;
«Γενικά έχω παρατηρήσει ότι στην αθλητική μου καριέρα πήγαινα μπροστά και μετά γυρνούσα και λίγο πίσω, επέστρεφα δηλαδή στις ομάδες που είχα παίξει στο παρελθόν. Είμαι χαρούμενη που είμαι εδώ και μακάρι να οριστικοποιηθεί η συμφωνία μας και να ξανά συνεργαστούμε. Η Νίκη είναι μία ομάδα που με ανέδειξε μέχρι ένα σημείο και ουσιαστικά από εδώ έφυγα για να ξεκινήσω την καριέρα που έκανα μετά. Σίγουρα θέλω να βοηθήσω τη Νίκη, αν μπορώ και από όποιο πόστο μπορώ. Ένας σύλλογος από την πόλη σου είναι ένας σύλλογος από την πόλη σου όπως και να το κάνουμε. Έχεις άλλα συναισθήματα για τον σύλλογο που ξεκίνησες στην ουσία».
Πώς πήρες την απόφαση μετά από τόσα χρόνια μακριά από τον Έβρο να επαναπατριστείς;
«Η απόφαση πάρθηκε καθαρά για οικογενειακούς λόγους και συγκεκριμένα για το παιδί μου. Είδαμε πως μπορεί να είναι η ζωή μας στην Αθήνα με ένα παιδί και πως μπορεί να είναι στην Αλεξ/πολη. Κρίναμε με τον σύζυγο μου ότι η ζωή εδώ θα είναι καλύτερη. Παράλληλα βέβαια θέλω να συνεχίσω να ασχολούμε με το βόλεϊ, έχω πάρει δίπλωμα προπονητικής και θα δούμε πως θα πάει».
Είχες ήδη μία πρώτη επαφή με τις μικρές αθλήτριες της Νίκης μέσα από το καμπ της ομάδας. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για σένα;
«Σίγουρα από ένα καμπ δεν μπορείς να καταλαβείς και πολλά γιατί στο καμπ τα κορίτσια έρχονται να παίξουν και όχι τόσο για να μάθουνε, οπότε θα έλεγα ότι ήταν λίγο πιο ζωηρή η κατάσταση. Εγώ πάντως συμμετείχα στο καμπ για να τεστάρω λίγο και τον εαυτό μου επειδή ήταν η πρώτη μου επαφή με μικρά παιδιά. Ήθελα να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω πριν αναλάβω πόστο στην ομάδα έτσι ώστε να ξέρω τι γίνεται. Οι εντυπώσεις πάντως ήταν θετικές αν και ήταν λίγο δύσκολη δουλειά γιατί έχεις να επιβλέπεις τα παιδιά σε έναν ανοικτό χώρο, στη θάλασσα. Δεν είναι όπως στο γήπεδο που θα έρθουν να κάνουν την προπόνηση τους μιάμιση ώρα και θα φύγουνε. Είσαι και μαμά και προπονήτρια σε ένα τέτοιο καμπ».
Σκέφτεσαι να ασχοληθείς στο μέλλον πιο επαγγελματικά με το κομμάτι της προπονητικής; Σε μία γυναικεία ομάδα ίσως;
«Λες να του την φάμε τη θέση του Ανδρεάδη (γέλια). Όχι πέρα απ’ την πλάκα πιστεύω ότι αυτό γίνεται σταδιακά. Δεν πας κατευθείαν να προπονήσεις γυναικεία ομάδα. Αυτό θέλει χρόνια εμπειρίας. Ποτέ δεν ξεκινάς από ψηλά. Αρχίζεις από χαμηλά, «ψήνεσαι» κάποια χρόνια με μικρότερα παιδιά και αν σου δοθεί η ευκαιρία την αρπάζεις. Αν όχι μένεις εκεί που είσαι. Αν ασχοληθείς με μία ομάδα της Α2 ή της Α1 τώρα είσαι εδώ και αύριο μπορεί να είσαι στην Αθήνα. Δεν ξέρω λοιπόν αν είμαι διατεθειμένη να κάνω κάτι τέτοιο».
Πώς είναι η συνεργασία με τον Γιάννη Ανδρεάδη μέχρι στιγμής και πως θα τον περιέγραφες ως προπονητή;
«Με τον Γιάννη είχαμε να συνεργαστούμε από το ’97. Η συνεργασία μας μέχρι τώρα είναι πολύ καλή, δεν έχω κανένα παράπονο. Ο Γιάννης έχει ψηθεί τόσα χρόνια, έχει συλλέξει πολλές εμπειρίες και πιστεύω ότι αυτές μετρούν πολύ για έναν προπονητή. Δεν είναι δηλαδή μόνο τα βιβλία και το πόσο μελετάς. Είναι επιβλητικός, στοιχείο που χρειάζεται πολύ να έχει ένας προπονητής, αλλά είναι και χαλαρός, κάτι που επίσης είναι σημαντικό ειδικά όταν απευθύνεσαι σε μεγάλες κοπέλες».
Πέρα από τα αναπτυξιακά, μάθαμε ότι θα ενισχύσεις και την α’ ομάδα της Νίκης στην Α2. Ισχύει;
«Δεν έχουμε συμφωνήσει ακόμα, αλλά ναι θα ήθελα να παίξω άλλη μία χρονιά. Πιστεύω ότι αντέχω ακόμα γιατί δόξα τω Θεώ δεν είχα ποτέ σοβαρούς τραυματισμούς οπότε το κορμί μου αντέχει. Μακάρι να τα βρούμε με τον σύλλογο και να βοηθήσω και σ’ αυτό το κομμάτι».
Η αναδρομή στην μεγάλη της καριέρα
Μαρία έχεις μία πλούσια, μία μεγάλη καριέρα. Έπαιξες σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, στα Βριλήσσια όταν αυτά μεσουρανούσαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Που πέρασες τα καλύτερα σου χρόνια;
«Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από όλες τις ομάδες. Μπορώ να πω ότι δέθηκα πιο πολύ με τα Βριλήσσια και με τον Παναθηναϊκό, μάλλον και λόγω των συγκυριών γιατί κακά τα ψέματα όταν παίρνεις τίτλους με κάποιες ομάδες δένεσαι μαζί τους».
9 τίτλοι στην καριέρα σου. 6 με Βριλήσσια και 3 με Παναθηναϊκό. Ποιος σου έχει μείνει περισσότερο;
«Θυμάμαι πολύ το Κύπελλο με τα Βριλήσσια το 2003 στο οποίο έπαιζα βασική. Ήταν μία πολύ καλή διοργάνωση και θυμάμαι που στο Final 4 είχαμε νικήσει τον Παναθηναϊκό που ήταν το φαβορί. Επίσης το Κύπελλο του 2004 στο ΣΕΦ που έγινε σαν test event για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή η διοργάνωση ήταν τελείως διαφορετική από όλες τις άλλες που έχω συμμετάσχει γιατί ουσιαστικά ζούσες ότι θα ζούσαν οι αθλητές που θα λάμβαναν μέρος τους Ολυμπιακούς. Ερχόταν το λεωφορειάκι από την περιοχή που βρισκόταν η ομάδα σου και σε πήγαινε στο ΣΕΦ, έκανες ζέσταμα στα πίσω τα γήπεδα όπως ακριβώς θα έκαναν στους Αγώνεςμ ήταν κάτι το ξεχωριστό. Όλα έχουν να μου δώσουν κάτι. Έχω ας πούμε και άσχημη ανάμνηση. Αυτό που έγινε στο Λαύριο ας πούμε. Ήμουνα στον Ολυμπιακό, κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό και μετά έγινε ότι έγινε στη Λαυρίου και ακυρώθηκε η διοργάνωση».
Θα ήθελες να είχες παίξει έστω και μία χρονιά στο εξωτερικό. Είναι κάτι που σου λείπει από την καριέρα σου;
«Επειδή όταν έπαιζα ήταν οι χρυσές εποχές του βόλεϊ, υπήρχε πολύ καλό πρωτάθλημα και στην Ελλάδα. Οι ξένες που έπαιζαν έξω ερχόντουσαν και εδώ να παίξουν. Οπότε ναι μεν ήταν κατώτερο της Ιταλίας το πρωτάθλημα, αλλά το επίπεδο του ήταν πολύ υψηλό. Το σκέφτηκα κάποια στιγμή, δεν έκανα το βήμα τότε και μετά δεν άξιζε τον κόπο από οικονομικής άποψης οπότε δεν έγινε ποτέ».
«Η χειρότερη Α1»
Ο Ολυμπιακός ξυριαρχεί στην Α1 τα τελευταία χρόνια. Πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξει αυτό τα επόμενα χρόνια και να γίνει πιο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα;
«Ο Ολυμπιακός αυτό που έκανε ήταν να εξυγιάνει τον ερασιτέχνη πιο γρήγορα από τους άλλους συλλόγους. Οπότε τώρα είναι ένας ξεχρεωμένος μέσα σε εισαγωγικά σύλλογος, ο οποίος κινείται σε λογικά πλαίσια χωρίς υπερβολές. Αν λοιπόν ο οποιοσδήποτε σύλλογος μπει στη διαδικασία να απαλλαγεί από τα χρωστούμενα, μπορεί να κινηθεί όπως ο Ολυμπιακός. Το θέμα είναι ότι δεν γίνεται εξυγίανση στις ομάδες.
Τη νέα σεζόν πιστεύω ότι το πρωτάθλημα της Α1 θα είναι χειρότερο. Βλέπω να γίνονται μεταγραφές μόνο στην Pre League και όχι στην Α1. Βλέπω ομάδες μέτριες στην Α1 και ομάδες που είναι στην Pre League να έχουν καλύτερο ρόστερ».
Το κεφάλαιο Εθνική Ομάδα…
Έπαιξες και στην Εθνική Ελλάδας, το όνειρο κάθε αθλητή και αθλήτριας. Τι έχεις κρατήσει από εκεί;
«Η Εθνική ομάδα είναι άλλο κεφάλαιο. Πρώτα απ’ όλα είναι τιμή για κάθε αθλητή να είναι στην Εθνική, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να έχεις όπως να μην κάνεις καθόλου διακοπές και να είσαι από δω και από κει με μια βαλίτσα στο χέρι. Θεωρώ όμως ότι η Εθνική βοηθάει την κάθε αθλήτρια να εξελιχθεί γιατί δεν κάθεται 4 μήνες το καλοκαίρι, κάνει σοβαρές προπονήσεις, ανταγωνιστικές γιατί είναι μαζί με τις καλύτερες της χώρας. Πρέπει να πηγαίνουν οι αθλητές στην Εθνική. Πέρασα και γω στάδια που δεν πήγαινα άλλα ήταν συγκυριακά δεν ήταν ότι δεν ήθελα. Δεν πήγα ουσιαστικά 2-3 χρονιές όλες και όλες από τα 14 μου».
Πως βλέπεις τη νέα προσπάθεια που γίνεται τώρα στις Εθνικές ομάδες της Ελλάδας και με τη δημιουργία της Εθνικής Ελπίδων στους άνδρες;
«Ποτέ δεν είναι κακή μία τέτοια προσπάθεια γιατί κρατάς τους αθλητές σε εγρήγορση, τους βελτιώνεις και τους έχεις πιο έτοιμους για την Εθνική Ανδρών. Απλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί η Ομοσπονδία να το αντέξει αυτό. Είναι καθαρά οικονομικό το θέμα πιστεύω».
Πόσο σημαντικό είναι ένας άνθρωπος όπως ο Μάριος Γκιούρδας team manager των Εθνικών ομάδων;
«Άνθρωποι οι οποίοι έχουν φάει τα γήπεδα και τις Εθνικές ομάδες με το κουτάλι, είναι δικαιωματικά και πρέπει να είναι σε τέτοια πόστα. Ο Μάριος ήταν μία ζωή στην Εθνική και όλος ο κόσμος τον έμαθε από την Εθνική. Του αξίζει να είναι και πάλι εκεί».
Θα ερχόταν τρέχοντας μία αθλήτρια στη Νίκη αν…
Όταν έπαιζες στη Νίκη η ομάδα ήταν στην Α1. Μπορούμε να δούμε τα επόμενα χρόνια μία ομάδα από τον Έβρο και την ευρύτερη περιοχή και πάλι στην μεγάλη κατηγορία;
«Έχει να κάνει καθαρά με τα οικονομικά της κάθε ομάδας και τι αντέχει να κάνει. Σίγουρα αυτό που είχα ζήσει και παλαιότερα είναι ότι αθλήτριες από την Αθήνα ή την Κρήτη δεν ερχόντουσαν εύκολα με μεταγραφή στην Αλεξανδρούπολη. Σε αυτές τις εποχές που ζούμε όμως αν ξέρανε οι αθλήτριες αυτές ότι η Νίκη και η κάθε Νίκη είναι σωματείο το οποίο πληρώνει σωστά και με συνέπεια θα ερχόντουσαν από παντού τρέχοντας!»
Πες μας δύο λόγια για τον Εθνικό Αλεξ/πολης που είναι στη Volley League.
«Μόνο και μόνο που συντηρείται ο Εθνικός τόσα χρόνια στην Α1, με καλές πορείες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι πολύ σημαντικό για την πόλη γιατί έτσι ακούγεται η Αλεξανδρούπολη και παράλληλα προσελκύονται παιδιά τα οποία θα παίξουν αργότερα στην Εθνική. Πρέπει να υπάρχουν ομάδες από την επαρχία σε υψηλές κατηγορίες γιατί αλλιώς φτάνουμε στο σημείο να είναι όλες οι ομάδες από Αθήνα και Θεσ/νίκη».
Πώς θα περιέγραφες την κατάσταση στον ΑΟ Ορεστιάδας;
«Όταν σταματάει η πόλη να στηρίζει την ομάδα, τότε η ομάδα μόνη της δεν μπορεί να συντηρηθεί. Δεν μπορούν να βρεθούν δηλαδή στην επαρχία ένας ή δύο άνθρωποι που θα βγάλουν λεφτά από την τσέπη τους και θα τα δώσουν στην ομάδα. Πρέπει να συμβάλει όλη η πόλη για να είναι ψηλά και η ομάδα».
Αν το παιδί σου όταν μεγαλώσει θελήσει να ασχοληθεί με το βόλεϊ τι θα του έλεγες;
«Θα ασχοληθεί με το βόλεϊ θέλει δε θέλει (γέλια)! Εντάξει πιστεύω ότι θα την προτρέψω να ασχοληθεί γενικότερα με τον αθλητισμό και από κει και πέρα εκείνη θα διαλέξει ποιο άθλημα θα ακολουθήσει».
*Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε για το 19ο τεύχος της εφημερίδας ΕβροSport από τον Κοσμά Πανταζή. Οι φωτογραφίες είναι της Γιώτας Τσικάκη. Ευχαριστούμε πολύ το αναψυκτήριο του ΕΟΤ για την φιλοξενία.
