Την αγαπώ την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης μου. Την παρακολουθώ καθε Κυριακή από τα χρόνια που έπαιζε στην Β Εθνική, όταν σε αυτήν έπαιζαν προσωπικοί μου φίλοι, και την αγάπη που ένιωθα την μετέδωσα και στον γιο μου, όταν τον έπαιρνα από μικρο, μαζί μου στα παιχνίδια της ομάδας και τον έκανα φίλαθλο και υποστηρικτή της.
Κάθε χρόνο παίρνουμε τα εισιτήρια διαρκείας για να την στηρίξουμε αλλά και για να απολαύσουμε τις μοναδικές στιγμές που μας χαρίζει καθώς μας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσουμε από κοντά φημισμένους και αναγνωρισμένους ποδοσφαιριστές που κοσμούν (ακόμη) το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με αυτήν την ομάδα ζήσαμε μοναδικές στιγμές όταν υποδεχτήκαμε ξένες ομάδες στα πλαίσια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων (ποιος θα ξεχάσει τα παιχνίδια με την Λατσιο), θαυμάσαμε ποδοσφαιριστές όπως ο Έμερσον, ο Ρατζίνσκι, ο δικός μας Τζατζος, κ.α, αυτή η ομάδα γαλούχησε και ανέδειξε φιλάθλους ακόμη και από διπλανές πόλεις και τροφοδότησε τις μεγάλες ομάδες με παικταραδες όπως ο Τοροσίδης, ο Μαλαδένης.
Είναι λοιπόν, απίστευτα οδυνηρό για όλους εμάς να βλέπουμε το φετινό κατρακύλισμα της, να βιώνουμε την φετινή της ανυποληψία. Γιατί το πιο σοβαρό χαρακτηριστικό γνώρισμα της φέτος, είναι ότι δείχνει ανυπόληπτη, εγκαταλελειμμένη, μόνη και έρημη, χωρίς οδηγό, χωρίς διοίκηση, χωρίς αφεντικό. Θαρρείς και κάποιος επιθυμεί να την απαξιώσει τόσο στα μάτια των φιλάθλων της όσο και στα μάτια των φιλάθλων ολόκληρης της χώρας. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός να την πιάνει στο στόμα του ο κάθε γραφικός Καραπαπας, ο κάθε καλοκάγαθος παππούς Θεοδωρίδης και να μην υπάρχει κάποιος να τους κλείσει το στόμα. Να γράφονται και να λέγονται απίστευτα πράγματα, να αμφισβητείται το ιδιοκτησιακό της καθεστώς, να ζητείται η τιμωρία και ο υποβιβασμός της και να μην υπάρχει αντίλογος.
Το Σάββατο υπέστη μια ταπεινωτική ήττα στην Τρίπολη. Είναι η ίδια ομάδα που κέρδισε φέτος εκτός έδρας ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Το ηττοπαθες και άρρωστο κλίμα φαίνεται ότι πέρασε και στους παίκτες. Δεν ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό. Η μάλλον ξέρω αλλά δεν θέλω να μιλήσω, ειδικά αυτήν την στιγμή. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Ουδείς έχει δικαίωμα να παίζει με το όνομα αυτής της ομάδας, την ιστορία της, τον λαό της, ουδείς έχει δικαίωμα να διασύρει μια ολόκληρη πόλη.
Αυτός που οδήγησε την ομάδα ψηλά, που την καταξίωσε στην Α Εθνική, την έκανε όνομα και υπολογίσιμη δύναμη, έχει υποχρέωση να διαφυλάξει τα κεκτημένα και να τιμησει το όνομα και την ιστορία αυτής της ομάδας αλλά πρωτιστως το δικό του όνομα, για την υστεροφημία του. Αν το θέλει, βέβαια.
Στέργιος Γιαλάογλου
