Ο Στέφανος μας μιλάει για το τι τον κράτησε ζωντανό!
Στο άκουσμα των αποτελεσμάτων των εξετάσεων έρχεται το πρώτο χτύπημα.
Έχετε καρκίνο στομάχου…στην ηλικία των 40…μα πως είναι δυνατόν χτυπάει σε μεγαλύτερες ηλικίες;;;
Ήδη τότε έτρεχα μικρές αποστάσεις έτσι για την εκγύμναση κάνοντας και γυμναστήριο χωρίς καμία χρήση φαρμάκων.
Το δεύτερο χτύπημα ήταν το χειρουργείο για την ολική αφαίρεση του στομάχου μαζί με ότι συνεπάγεται…έχασα 27 κιλά από τα 75 βρέθηκα στα 48 πάνω που είχαμε φτιάξει το σώμα μου από τα βάρη αυτό εξαφανίστηκε.
Έπρεπε τώρα να τρώω διαφορετικά από ότι είχα συνηθίσει κι όλα ήταν βουνό. Το Έβερεστ όμως βρισκόταν μπροστά μου και λεγόταν ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ …
Ότι χειρότερο έχω περάσει στη ζωή μου…μπορεί να μου έκαναν καλό όμως με διέλυσαν…το διέξοδο σ’ αυτό το μαρτύριο ήταν το τρέξιμο που μέρα με την ημέρα άρχισε να μου δίνει ελπίδα να φωτίζει τη ζωή…
Η οικογένεια μου αρωγός σε όλη την προσπάθεια μου έκανε τα πάντα με στήριξε όσο δε γινόταν αλλά έπρεπε να βρω τρόπο να φτιάξω το μυαλό μου…κι αυτό έκανε το τρέξιμο!Ανάμεσα στις 21 μέρες του διαλείμματος των χημειοθεραπειων έτρεχα κι ας φώναζε ο γιατρός έτρεχα και πίεζα το σώμα μου να αποδείξει…να αποδείξει ότι μπορεί ότι δεν παραιτήθηκε και το απέδειξε!!!
Η ψυχική ανάταση που ένιωθα στο γήπεδο ήταν θεραπεία στη θεραπεία ήταν η μαρτυρία στον εαυτό μου ότι ΕΊΜΑΙ ΕΔΩ ΑΝΤΈΧΩ ΖΩ!!!!
Τελειώνοντας από τις χημειοθεραπείες άρχισα με παραινέσεις φίλων και συναθλητών να σκέφτομαι να τρέξω μεγαλύτερες αποστάσεις…
Και βρέθηκα στον πρώτο μου ημιμαραθώνιο και τα κατάφερα!!!
Μετά ήρθε ο Μαραθώνιος η μητέρα των μαχών μου όπου αισίως φέτος έτρεξα τον τρίτο μου με συνεχόμενα βελτιωμένου χρόνο!!!
Από την κόλαση του καρκίνου στο Καλλιμάρμαρο με το μετάλλιο στο στήθος από τη διάλυση των χημειοθεραπειων στην είσοδο του σταδίου να δέχεσαι το χειροκρότημα του κόσμου που δεν ξέρει, όμως εγώ ξέρω και νιώθω το μεγαλείο της ζωής τη δύναμη της ανθρώπινης φύσης και ψυχής τη δύναμη της άθλησης!!!
Θα τρέχω όσο μπορώ θα μπορώ όσο τρέχω!!!
Πηγή: wincancer.gr
