Σε 1 24ωρο η πόλη της Αλεξανδρούπολης θα φιλοξενήσει την τελική φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Παίδων, όμως στoυς υπολογιστές μας έχουν φτάσει emails με παράπονα γονέων για τις ώρες που ορίστηκαν οι αγώνες των παίδιών τους….
Αλήθεια, σκέφτηκε κανείς αρμόδιος τις θερμοκρασίες που επικρατούν αυτές τις ημέρες στην περιοχή του Έβρου; Σκέφτηκε κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά; Σκέφτηκε κανείς ότι οι ώρες είναι απαγορευτικές για το φίλαθλο κοινό της Αλεξανδρούπολης, που αγαπάει το άθλημα και το στηρίζει σε κάθε διοργάνωση;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που είχαν κάποιοι γονείς, αλλά και εμείς φυσικά…
Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε την έρευνα μας γύρω από το ζητήμα… Και το συμπέρασμα που προέκυψε είναι πως… λόγω του εργασιακού Πρωταθλήματος Μπάσκετ, που πραγματοποιείται εδώ και σχεδόν 2 μήνες στο Κλειστό “Μ. Παρασκευόπουλος” δεν μπορούσε να μετακινηθεί είτε σε άλλο γήπεδο, είτε να αλλάξει τις ώρες των αγώνων.
Αλήθεια, κύριοι τί είναι πιο σημαντικό; Ένα ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα ή μια διοργάνωση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Βόλλεϋ;
Μια από τις ομάδες αυτού του τουρνουά είναι η ομάδα παίδων του Εθνικού Αλεξανδρούπολης.
Μια ομάδα που έδωσε αυτή τη σεζόν στην Εθνική Παμπαίδων τους Μούχλια, Κεσεσίση στην Εθνική Ελπίδων τον Σωκράτη Χαραλαμπίδη και στην Εθνική Ανδρών τον Παρασκευά Τσέλιο. Μια ομάδα που από τις ακαδημίες της τα τελευταία χρόνια έχει βγάλει παιδιά που διακρίνονται ακόμα και στην Ευρώπη όπως ο Κώστας και ο Ανέστης Δαλακούρας και φυσικά ο Ραφαήλ Κουμεντάκης. Μια ομάδα παίδων γεμάτη Ελπίδα!
Ο Εθνικός πάλεψε πολύ να πάρει μια πανελλήνια διοργάνωση στα τμήματα υποδομών τα τελευταία χρόνια για να αναδείξει ακόμα μια φορά την προσπάθεια που γίνεται στις υποδομές στους κατοίκους της πόλης που δε γνωρίζουν, για να έχουν την ευκαιρία να δουν τα «φιντάνια» της ομάδας και τα ίδια τα παιδιά να έχουν κοντά τους συγγενείς και φίλους σε μια διοργάνωση που θα μπορούσε να τους δώσει ακόμα και το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα που έχει λείψει πολύ από τον Εθνικό καθώς έχει να κατακτήσει το Εφηβικό από το 2013 και το παιδικό από το 2011.
Τα παιδιά του Εθνικού αξίζουν σίγουρα κάτι παραπάνω από άδειες κερκίδες γιατί είναι πολύ πιθανόν να αναγκαστούν να αγωνιστούν μπροστά μόνο στους γονείς και τα αδέρφια τους. Ένα «ιδιοφυείς» μυαλό έβαλε στο ίδιο καζάνι τα παιδιά που αποτελούν το μέλλον του αθλητισμού αυτής της πόλης με το ερασιτεχνικό μπάσκετ μιας μερίδας ανθρώπων που θα μπορούσαν κάλλιστα να βάλουν στην άκρη ένα ευχάριστο Σαββατοκύριακο για χάρη των παιδιών τους που έχουν χάσει μαθήματα, βόλτες, φιλίες εδώ και χρόνια για να φτάσουν σε αυτό το τουρνουά.
Τι είναι τελικά πολυτιμότερο ερωτώ … να έχει μέλλον αυτή η πόλη, ο αθλητισμός της (γιατί μη μου πείτε ότι τα μετάλλια που θα πάρουν αυτά τα παιδιά δε θα αποτελέσουν πόλο έλξης στα μικρότερα για να έρθουν στην ομάδα) ή να έχει ένα παρόν που αναστενάζει κάτω από θερμοκρασίες θερμοκηπίου επειδή μερικοί απλά δε θέλουν να βάλουν στην άκρη τον εγωισμό τους για ένα Σαββατοκύριακο και να παραχωρήσουν το γήπεδο σε αυτούς που δικαιωματικά τους ανήκει… στους αθλητές;
Μαρία Σταθάκη – Thrakisport.gr
