Σκηνές που ζεις λίγες φορές στη ζωή σου. Σκηνές μοναδικές που σε συγκινούνε και σε κάνουν να ξεχνάς για λίγο ότι βρίσκεσαι εκεί για να κάνεις ρεπορτάζ, να κάνεις τη δουλειά σου.
Αυτές ήταν οι σκηνές που βιώσαμε όσοι βρεθήκαμε χθες στο αεροδρόμιο «Δημόκριτος» της Αλεξανδρούπολης και στα χωριά Μοναστηράκι, Δορίσκος και Φέρες. Εκεί όπου η αγάπη για το Δημοσθένη Μιχαλεντζάκη ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη και ξεχυνόταν από κάθε γωνιά, από όποιο γνωστό του, φίλο του, συγχωριανό του τον πλησίαζε για του πει συγχαρητήρια. Άνθρωποι μικρής και μεγαλύτερης ηλικίας, γιαγιάδες, παππούδες που ήθελαν να τον σφίξουν στην αγκαλιά τους. Και εμείς (οι δημοσιογράφοι, φωτογράφοι και κάμεραμεν) εκεί για να απαθανατίσουμε κάθε στιγμή. Θέλοντας τόσο πολύ να πανηγυρίσουμε και μεις, αλλά παράλληλα να πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας.
Το οδοιπορικό του SportsAddict (θυμηθείτε το live εδώ)ήταν μοναδικό. Μόλις τελείωσε η γορτή που είχε στηθεί στο αεροδρόμιο, ακολουθήσαμε την πομπή με τα πάνω από 100 αυτοκίνητα και μπροστά το λεωφορείο που μετέφερε τον «χρυσό» Μιχαλεντζάκη και πλήθος κόσμου. Η πρώτη στάση στο Μοναστηράκι, ακόμη μία ευκαιρία για κάποιους ανθρώπους να τον αγκαλιάσουν, να τον φιλήσουν, να του δείξουν την αγάπη τους. Η συνέχεια στο Δορίσκο από όπου κατάγεται ο πατέρας του Παραολυμπινίκη. Μαγικές στιγμές και εκεί, με τον Δημοσθένη να βγάζει λόγω στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και στην κεντρική πλατεία του χωριού και να ευχαριστεί για 100η φορά όλους αυτούς τους ανθρώπους από τους οποίους όπως είπε έπαιρνε δύναμη για να συνεχίσει τον αγώνα του όταν βρισκόταν στη Βραζιλία.
Σειρά είχαν οι Φέρες, τόπος καταγωγής της μητέρας του. Πρώτη στάση στον ιερό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου και στη συνέχεια μέσα στο χωριό όπου τον περίμεναν 5.000 και πλέον άνθρωποι. Στάση στην Παναγία Κοσμοσώτειρα όπυ τον περίμενε ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Άνθιμος ο οποίος του έδωσε ένα δώρο. Από εκεί, με συνοδεία πάρα πολύ κόσμου, μπάντας και καπνογόνων, μέχρι την κεντρική πλατεία των Φερών. Εκεί όπου όσοι τον περίμεναν, παρακολουθούσαν μέσα από την γιγαντοοθόνη που είχε στηθεί, τις καλύτερες του στιγμές στο Ρίο. Εκεί, ξεχώρισε ο λόγος του κ.κ. Άνθιμου και αυτός του Μιχαλεντζάκη. Ο οποίος όταν ανέβηκαν οι γονείς του στο βήμα για να τους βραβεύσει αθλητικός παράγοντας της περιοχής, είπε πως αυτόί είναι οι πραγματικοί Παραολυμπιιονίκες, βγάζοντας το στεφάνι ελιάς που είχε στο κεφάλι και τοποθετόντας το σε αυτό του πατέρα του ο οποίος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του.
Στιγμές σαν και αυτές δεν χάνονται ποτέ από το μυαλό κάποιου. Εμπειρίες σαν και αυτή μένουν χαραγμένες για πάντα μέσα μας…
Υ.Γ.: Δήμο σε ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφερες. Ελπίζουμε να σου ανταποδώσουμε αυτή την προσφορά. Όχι με υλικά αγαθά, αλλά κάνοντας τον κόσμο σου και τον κόσμο ανθρώπων με προβλήματα αναπηρίας πιο όμορφο και πιο προσβάσιμο. Γιατί όπως είπε ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Άνθιμος: «Κάποτε αυτό το παιδί δεν μπορούσε να σηκώσει το βιβλίο στο σχολείο και τώρα αυτό το παιδί κρατάει στο χέρι του ένα χρυσό μετάλλιο. Πρέπει λοιπόν να γίνουμε καλύτεροι προς αυτά τα άτομα σε ανθρωπιά, σε αναγνώριση, σε τιμή και σε ευαισθησία. Γιατί ο οποιοσδήποτε, όποιο πρόβλημα και να έχει μπορεί να προσφέρει κάτι στον κόσμο αυτό. Από κάτι μικρό, μέχρι κάτι πιο μεγάλο…»
