Oι γυναίκες του βορείου Εβρου με τις αυθόρμητες εκδηλώσεις υποστήριξης προς τους συνοριοφύλακες πέρασαν με τον τρόπο τους στην «πρώτη γραμμή». Δεν κρατούσαν ασπίδες και καπνογόνα ούτε έκαναν επεισόδια. Είχαν στα χέρια τους πίτες, παραδοσιακά εδέσματα και ένα πλατύ χαμόγελο που τονώνει καθημερινά το ηθικό και την ψυχολογία όλων εκείνων που έχουν επωμισθεί το δύσκολο έργο της φύλαξης των ελληνικών συνόρων.
Ολες μεγάλωσαν λίγα μέτρα από τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία και την Βουλγαρία και θυμούνται με νοσταλγία τις ατελείωτες ώρες με διηγήσεις και ιστορίες των παππούδων και των γιαγιάδων τους για τον ξεριζωμό τον Αύγουστο το 1923, με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης και την ανταλλαγή πληθυσμών. Ως επί τω πλείστων γεννημένες την δεκαετία του ΄70 και του ΄80 θυμούνται αχνά τη μεγάλη κρίση του 1987 που έφερε Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα πολέμου. Από τότε κατά γενικές γραμμές επικρατούσε ησυχία με εξαίρεση την περίοδο των Ιμίων, της σύλληψης του Αμπνουλάχ Οτσαλάν αλλά και τώρα με το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα.
Το DNA του ακρίτα και η πίτα της γιαγιάς
Τα κοριτσάκια έγιναν μητέρες, σύζυγοι, γιαγιάδες μεταφέροντας μέσα τους το DNA του ακρίτα. Με αίσθημα ευθύνης, σεβασμού και αγάπης προς τον συνάνθρωπο οι γυναίκες τις Νέας Βύσσας, της Νέας Ορεστιάδας και όλου του βόρειου ακριτικού Έβρου ανέλαβαν τις ευθύνες που τους αναλογούν και τις δύσκολες ώρες του προσφυγικού πήραν το ρόλο που τους αναλογεί στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των συνόρων της Ελλάδας.
Με αυθόρμητες, απλές, ανθρώπινες κινήσεις πρόσφεραν χαμόγελο και ζεστασιά στους αξιωματικούς του στρατού, στις δυνάμεις ασφαλείας αλλά και σε όσους στέκονταν αγέρωχοι στην πρώτη γραμμή για να προστατέψουν τα σύνορα της χώρας, ελπίζοντας να δοθεί μία συνολική λύση στο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα.
Η κυρία Ελένη Μπαχαρίδου είναι μία από τις εθελόντριες του Εβρου. Η ίδια δέχτηκε να μιλήσει στο ethnos.gr, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή πως δεν θα απαντήσει σε καμία ερώτηση με πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο. Προτίμησε να κάνει σαφές από την αρχή το εξής: «Ολοι εδώ άνδρες και γυναίκες είμαστε για την Ελλάδα. Δεν χωράνε εδώ τα κόμματα και οι πολιτικές. Εγώ θα σας μιλήσω για το πώς αισθανθήκαμε και νιώσαμε την ανάγκη να βγούμε μπροστά με τον δικό μας αυθόρμητο τρόπο».
Η ίδια είναι μέλος ενός νεοσύστατου συλλόγου που αρχικά είχε σκοπό να εξωραΐσει διάφορα σημεία της περιοχής και να δώσει την ευκαιρία στις γυναίκες της περιοχής να κοινωνικοποιηθούν, να δράσουν ομαδικά και να συσφίξουν τις προσωπικές σχέσεις. Τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών μοιραία «μετάλλαξαν» το ρόλο τους και από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η «μαύρη είδηση» για τις Καστανιές
Η «μαύρη είδηση» πως «εκκενώνονται οι Καστανιές» (και για την οποία ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη έρευνα των εισαγγελικών αρχών) έπεσε σαν κεραυνός το βράδυ του Σαββάτου κι ενώ στη Νέα Βύσσα βρισκόταν σε εξέλιξη χορός του πολιτιστικού συλλόγου των Ποντίων. Το κλίμα δεν ήταν και τόσο εορταστικό όπως άλλες χρονιές αφού κάτι ο κοροναϊός, κάτι οι εξελίξεις στο… ποτάμι δεν άφηναν τον κόσμο να χαρεί. Πολλοί απουσίασαν ενώ ο χορός δεν ματαιώθηκε μόνο και μόνο για να δοθεί η ευκαιρία στους κατοίκους της πόλης να βρεθούν και να ανταλλάξουν απόψεις. Μετά την κατηγορηματική διάψευση της είδησης ήρθε και η αντίδραση των γυναικών της Νέας Βύσσας που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους: «Την επομένη το πρωί, την Κυριακή κάποια από μας πέταξε την ιδέα να μαγειρέψουμε εδέσματα για όσους έχουν υπηρεσία στα σύνορά μας. Ήταν μεσημέρι. Τα σπίτια μας είναι λίγα μέτρα πιο μακριά. Είναι τα πρώτα σπίτια της Ελλάδας. Δεν σκεφτήκαμε ούτε μία στιγμή να φύγουμε. Μέσα σε τρεις ώρες είχαμε ετοιμάσει τόσα εδέσματα που δεν χωρούσαν ούτε σε ένα φορτηγάκι».
«Τους δείξαμε πως είμαστε μαζί τους»
Η Ελένη Μπαχαρίδου περιγράφει τα δυνατά συναισθήματα που ένιωσε: «Για μας οι συνοριοφύλακες, εθνοφρουροί, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες είναι οι άνθρωποί μας. Κάθε οικογένεια εδώ έχει έναν δικό της άνθρωπο αλλά και αυτοί που δεν έχουν κάποιον συγγενή το ίδιο αισθάνονται. Νιώθουμε όλοι σαν μία οικογένεια. Είμαστε Ελληνες και είμαστε ενωμένοι. Ενιωσα φοβερά συναισθήματα και μεγάλη συγκίνηση, όταν πήγαμε τον κόπο μας στους ανθρώπους που πάλευαν στην πρώτη γραμμή. Τους δώσαμε λίγη χαρά, τους δείξαμε με τον τρόπο μας πως είμαστε όλοι οι Έλληνες μαζί τους».
«Ολοι οι Έλληνες είναι στο πλευρό μας»
Όπως τόνισε η Ελένη Μπαχαρίδου, ούτε και η ίδια δεν περίμενε τη θερμή ανταπόκριση του κόσμου όχι μόνο από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό: «Το τι μηνύματα έχουμε πάρει μέσω των social media δεν περιγράφεται. Μηνύματα συμπαράστασης από γνωστούς και αγνώστους, απλό κόσμο. Συγκινητικά μηνύματα υποστήριξης από όλους τους Ελληνες από κάθε γωνιά της Ελλάδας και από κάθε γωνιά της γης. Αυτοί είναι οι Έλληνες κι εμείς νιώθουμε πως έχουμε το DNA του ακρίτα που φυλάει την Ελλάδα. Με τα μηνύματά τους μας δίνουν κουράγιο και δύναμη και εμείς με τη σειρά μας μεταφέρουμε αυτή την αγάπη και αυτή την υποστήριξη στους ανθρώπους που είναι νύχτα μέρα στους φράχτες και στο ποτάμι και φυλάνε τα σύνορα μας».
Ο Εθνικός Υμνος στο παρατηρητήριο
Συγκινητική ήταν και η στιγμή που οι γυναίκες της Νέας Βύσσας και της Νέας Ορεστιάδας την Κυριακή το μεσημέρι ανέβηκαν στο «Παρατηρητήριο». Πρόκειται για έναν λόφο όπου βρίσκεται ένα μικρό εκκλησάκι (αφιερωμένο στη μνήμη ενός παλικαριού που «έφυγε» από καρκίνο) και ένα στρατιωτικό παρατηρητήριο με θέα όλο τον κάμπο στο τριεθνές μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Τουρκίας. «Είναι ένα σημείο αναφοράς για την περιοχή μας. Πήγαμε εκεί αυθόρμητα όπως άλλωστε πηγαίνουμε πολύ συχνά και αγναντεύουμε τον κάμπο. Ηταν ο παπάς και αρκετοί πολίτες και ψάλαμε τον Εθνικό Ύμνο και “Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια”. Ήταν πολύ συγκινητικό. Το βίντεο ανέβασε το ηθικό όλων των ακριτών και ειδικά όσων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή».
«Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά»
Η Ελένη Μπαχαρίδου ξεκαθάρισε πως οι ακρίτες του Έβρου όχι μόνο δεν είναι ενάντια των προσφύγων αλλά είναι και οι πρώτοι που θα απαιτήσουν από τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, να βρεθεί μία συνολική λύση: «Αν μας δοθεί η ευκαιρία θα του ζητήσουμε να βρεθεί μία συνολική λύση με την συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων χωρών. Εγώ γεννήθηκα το 1984 στη Νέα Βύσσα. Όλα τα χρόνια είχαμε συνηθίσει να περνούν από τις αυλές μας μπουλούκια προσφύγων. Τους δίναμε πάντα ό,τι είχαμε, από φαγητό μέχρι ρούχα. Το ίδιο και σήμερα. Άνθρωποι κατατρεγμένοι είναι όπως και οι πρόγονοί μας. Όμως τα τελευταία δύο χρόνια η κατάσταση έχει ξεπεράσει τις αντοχές μας και πρέπει άμεσα να δοθεί λύση ώστε να ηρεμήσουμε και να ζήσουμε πάλι ειρηνικά».
Πηγή: Ethnos.gr
